Echt live

Mijn derde week in het Spaarne stond vooral in het teken van het volledig live gaan van 4 modules van ons nieuwe Epic systeem. De poli's (vorige week al deels live), de spoedeisende hulp, het OK-proces en de radiologie.
Maandag start met een laatste briefing om 7 uur 's ochtends. Daarna waaieren om half 8 de in het groen gestoken ondersteuners uit over de verschillende afdelingen om daar waar nodig te helpen. Het is een zeer spannende ochtend. Ineens al die medewerkers en specialisten die in de nieuwe applicaties aan het werk zijn. Er zijn de eerste uren een aantal snel te verhelpen problemen (icoon niet op desktop, inlognaam vergeten), maar er komen natuurlijk ook wel dingen naar voren waar op doorgestudeerd moet worden. Elke nacht worden door het Epic team aanpassingen gemaakt om zaken zo snel mogelijk op te lossen.

Op de spoedeisende hulp is op de grote flatscreens precies te zien welke patiënten binnen zijn en wat er op dat moment met ze gebeurt. Zo kunnen alle SEH medewerkers goed volgen of foto's al klaar zijn of er nog iemand op een arts wacht. Het ziet er mooi uit en de medewerkers zeggen dat ze het een prettige manier van werken vinden. Het groene team geeft ter plaatse uitleg over wat er allemaal achter de buttons aan informatie te vinden is.

Op de OK ook grote flatscreens, waarop iedereen van het OK team kan zien welke patiënten op de planning staan, welke afdelingen al gebeld zijn om mensen te komen brengen of halen etc. Volgens één van de medewerkers is het "appeltje eitje". Dat is goed om te horen. Later in de week zijn er discussies over de rolverdeling voor het invoeren van OK-casussen in het systeem. Alle operateurs moeten de casus zelf invoeren in het systeem en dat is een andere werkwijze dan vroeger. Nu we in de fase zijn dat nieuwe werkwijze concreet is geworden is dat soms erg wennen en schakelen.

Radiologie is behoorlijk vlot over gegaan op het nieuwe Radiant, terwijl zij ook nog een update van het beeldsysteem moesten verwerken. Knap van de afdeling om 2 implementaties naast elkaar zo soepel te absorberen.

Op de poli's is het beeld wisselend. Voor sommigen is het nieuwe systeem al snel gewend, maar er zijn ook poli's waar de nieuwe manier van werken veel sterker afwijkt van de oude planningsmodule. Doordat gewerkt is met een grote mate van uniformiteit missen bepaalde groepen hun vertrouwde hulpmiddelen. De komende weken zullen de groene teams alle poli's langs gaan om te inventariseren waar het nog knelt en welke wensen in de zogenaamde finetuning kunnen worden ingebouwd.

Met diverse mensen dan ook brainstormen over de lessen die we hieruit leren voor de implementatie van fase 2, waarin we de klinieken gaan overzetten naar dit nieuwe systeem en ook gaan werken met "orderregels". Dat is het op basis van het klantprofiel en door de arts gewenste zorgpad inplannen van alle benodigde medewerkers, onderzoeken en middelen.

Er is door heel veel mensen de afgelopen weken erg hard gewerkt om zover te komen. Het ziekenhuis laat mij in deze week echt zien hoeveel men in korte tijd heeft bereikt. Petje af.

Ook petje af voor het ziekenhuis in de rol van patiënt. Als privépersoon mocht ik ervaren, hoe ontzettend klantvriendelijk ik door twee specialismen in huis in een zeer rap tempo en uiterst flexibel kon worden geholpen. En niet denken: ja dat was omdat je hun Raad van Bestuur bent. Nee, nee, de betreffende poli-assistente en arts kenden mij helemaal niet tot ik aan hun balie stond. Ik was gewoon patiënt mevrouw Wilders met ponsplaatje. Het was een erg positieve ervaring, maar hoop persoonlijk dat ik niet al te vaak op deze wijze mensen in het ziekenhuis voor het eerst moet ontmoeten. Dat is het eigenaardige van het ziekenhuis: je bent blij dat het er is als patiënt, maar je bent vooral blij als je het zelf niet nodig hebt.

Puzzelstukjes

De tweede week Spaarne achter de rug. Door de vele gesprekken beginnen zo langzamerhand de puzzelstukjes wat op hun plaats te vallen. Steeds meer krijg ik zicht op de belangrijke dossiers en waar de komende maanden mijn tijd vooral mee zal zijn gevuld. Een groot deel van de week is gevuld geweest met bezoeken aan medisch leiders. Vaak gecombineerd met een rondleiding over hun afdeling. Het blijft indrukwekkend om te zien hoeveel toewijding en techniek er in de patiëntenzorg wordt gestopt.

Maandag ging het poliafspraken systeem van Epic 'live' voor toekomstige afspraken. Een spannende dag voor iedereen in huis. Zou alles werken? Het Epic team uit de VS en uit ons eigen ziekenhuis had niets aan het toeval overgelaten: briefjes om patiënten te attenderen op langere wachttijden, reserveprinters voor als er ergens iets uit zou vallen en een groot team voor ondersteuning op de werkvloer. 's Nachts waren nog 40 pc's bijgeplaatst. De introductie was spannend voor iedereen. Rondje over de poli's: assistenten met rode konen aan het werk, want spannend is het en je moet natuurlijk er aan wennen. Op één poli was het iemand te veel geworden: 10 telefoontjes in de wacht en 8 mensen aan de balie met een nieuw systeem. Maar de volgende dag zat ze er weer stralend en vol goede moed.

Dinsdag werd het orgel van de kerkzaal in gebruik genomen. Een modern Flentrop orgel in de ruime, witte kerkzaal. Voor mij bijzonder omdat ik ooit 5 jaar lang al mijn vrije tijd doorbracht rond de restauratie van het Garrelsorgel in Purmerend door de firma Flentrop. Weerzien dus met oude bekenden, maar ook kennismaken met de kloosterzusters die vroeger in de Maria Stichting (rechtsvoorganger Spaarne) werkten. Ook budgetcommissie, waarin de spelregels voor het investeringsbudget voor de komende 10 jaar worden uitgedokterd. 3 Vakgroepen mochten proefdraaien. Het leidt tot verhitte discussies over hoe je om moet gaan met investeringen in nieuwe dingen of in dingen die door wet/regelgeving eerder moeten dan gepland. En waar betalen we innovaties van? De discussies zijn behoorlijk heftig, maar er wordt ook veel gelachen. We zijn er nog niet met de spelregels, maar hebben wel slagen geslagen.

Donderdag blijkt dat patienten in de administratie "ontdubbeld"zijn op basis van paspoortgegevens. Wat de amerikanen niet konden weten was dat in Nederland ouders hun kinderen op hun paspoort kunnen hebben. Vandaag liepen we er tegenaan dat soms dus patiënten terecht "dubbel" in het systeem stonden. Die nacht heeft het team alle soortgelijke gevallen opgespoord in de oude database (3000 stuks) en gecontroleerd. In een zeer beperkt aantal gevallen (zelfde voorletters) was de ouder/kind ontdubbeling ook opgetreden en is dit gecorrigeerd. 's Ochtends een schone database voor de poli's gereed. Petje af voor snelle afhandeling van de storing. Dit geeft goed gevoel voor rest van het traject.

Vrijdagochtend een lange sessie met de leverancier van ons electronisch patiënten dossier en ons electronisch verpleegkundig dossier Norma. Toen Norma een paar jaar geleden in gebruik werd genomen in het ziekenhuis was het binnen Nederland een revolutionair systeem, maar we lopen nu tegen de grenzen aan omdat het aantal gebruikers en toepassingen groeit. Het systeem loopt steeds vast in zijn processingcapaciteit, waardoor artsen, verpleegkundigen en poli-assistenen tijdelijk niet in het systeem kunnen. Dat is verschrikkelijk omdat in het EPD alle gegevens staan inclusief alle radiologische gegevens. Bovendien regelt het systeem de "werklijsten" waarin iedereen kan zien wat hij/zij moet doen. De storingen leiden dan ook tot veel irritaties. We brainstormen met de leverancier wat de oorzaak kan zijn en hoe we in ieder geval de overlast voor de gebruikers kunnen verminderen. Na anderhalf uur discussieren ligt er een voorstel met planning op tafel, zodat we over 2 weken minder storingsgevoelig zijn.

Bezoeken aan de intensive care, de cardio care uniten de spoedeisende hulp gaven het beeld van keihard werkende teams, die door hun specialisten op handen worden gedragen. Op alle afdelingen zorgen omdat het bijna niet mogelijk is om aan nieuwe verpleegkundigen te komen.

(bron foto: website spaarneziekenhuis)

Nog even langs het Epic team dat het hele weekend zal doorwerken omdat we maandag helemaal live gaan op alle poli's (oude planningsysteem uit de lucht), op de OK en op de Spoedeisende Hulp. Dat wordt een spannende dag. Dus maandag om 7 uur beginnen we met een laatste briefing.

Auto immuun systeem gekaapt

Soms is het menselijk lichaam in staat tot kleine wonderen. Lees en verwonder u:

Een Australisch meisje heeft spontaan een nieuwe bloedgroep gekregen nadat zij een levertransplantatie had ondergaan. Ook heeft zij het immuunsysteem van haar donor geadopteerd. Dit maakte het kinderziekenhuis van Westmead in Australië bekend. Volgens haar behandelend arts is het de eerste keer dat dit zich heeft voorgedaan.

Demi-Lee Brennan was negen jaar oud toen ze ernstig ziek werd en een levertransplantatie moest ondergaan. Negen maanden later ontdekten artsen dat haar bloedgroep was veranderd en dat ze het immuunsysteem van haar donor had overgenomen. Dit kwam doordat stamcellen van haar nieuwe lever naar haar ruggenmerg zijn gegaan.
Het meisje is inmiddels 15 jaar en gezond. Haar arts heeft de afgelopen jaren veel lezingen gegeven over dit geval. Hij kwam tot de conclusie dat het een unieke zaak betrof. Donderdag verschijnt er een artikel over deze zaak in het geneeskundige tijdschrift: The New England Journal of Medicine. Artsen proberen nu uit te zoeken waar dit door werd veroorzaakt en of dit ook op andere patiënten van toepassing kan zijn.

bron: de Telegraaf met dank aan G!

Prematuur

In het Noordhollands Dagblad werden de winnende nieuwsfoto's 2007 bekend gemaakt (gekozen door de lezers). In de categorie buitenlandse foto's won de foto van baby Amillia Sonja Taylor. Geboren op 24 oktober toen haar moeder nog geen 22 weken zwanger was. Ze woog 283,5 gram; een kwart pak suiker.



Als foto prachtig en wat een medisch wonder dat zij nog leeft. Maar tegelijk schieten al die dingen door je hoofd die ik een neonatologe heb horen verzuchten over de risico's voor kindjes die meer prematuur zijn dan 26 weken. Je gunt het Amalia en haar ouders dat ze opgroeit tot een gezonde schone dame, maar haar vooruitzichten lijken me somber. Medische wetenschap zet hem op!

Gast(ritis) aan tafel

Al een tijdje soms last van een branderig gevoel in de maag/slokdarmstreek. Het voelde niet goed, maar ik dacht dat het kwam door stress van het afbouwen van mijn KPMG bestaan en het plannen van de vakantie. Rekende op de vakantie als oplossing. In Argentinië ging het beter, maar was het niet over. De eerste werkweek nemen de klachten toe en voel ik me vrijdagmiddag gewoon echt ziek voel. Lig om 19.00 uur in bed met bolle buik.

Zaterdagmiddag - na alleen maar slaap en geen enkele voeding - nog geen verbetering te constateren. Voel me akelig en koortsig. Toch maar de huisartsenpost gebeld. De dienstdoende arts constateert een flinke gastritis. Veroorzaker de Helicobacter pylori, een fijne bacterie die zorgt dat het maagslijmvlies ontsteekt. Naast medicijnen het devies om voorlopig vloeibaar/lichtverteerbaar te eten.

Daar houd ik mij braaf aan en inderdaad de klachten verdwijnen. Bij elke poging weer wat "echts" te eten laat de maag zich meteen horen, dus dat is een goede aanmoediging om vooral nog even vol te houden met de rijst, bouillon en toetjes. Inmiddels vliegen de kilo's er natuurlijk af. Een niet beoogd, maar wel prettig bijverschijnsel.

1e week Spaarne

14-01-2008 Een spannende start van de week, want vandaag is de eerste dag van mijn werkzame leven bij het Spaarne ziekenhuis in Hoofddorp. Het is heel raar om 's ochtends naar je werk te rijden en eigenlijk geen flauw idee te hebben hoe je werkweek - nou eigenlijk je werkjaar - er precies uit zal zien. Na 21 jaar KPMG had ik natuurlijk wel elke week een andere week, maar wist ik wel hoe mijn jaar ongeveer zou verlopen en wat voor kleine en grote verstoringen ik kon verwachten. Nu niet. Het is een bijna blanco lei. Geen idee wat men vandaag en de rest van de week voor mij in petto heeft.

Het begin zit tegen. Twee auto's hebben bedacht op de A9 te moeten botsen en zo sta ik dus tijdenlang vast tussen Heemstede en Halfweg. Voelt niet goed om in plaats van lekker op tijd pas om kwart over 9 binnen te stappen. Na een kop thee met de directe collega's op het secretariaat, maar begonnen met het inhuizen van de dozen met "rommel" die ik van thuis heb meegenomen (boeken, mokken, thermoskannen en kunst).


De week bestaat vooral uit kennismakingsgesprekken met medisch leiders, bedrijfsleiders en managers. Het zijn ontzettend leuke gesprekken waarin ik veel informatie krijg over het ziekenhuis, maar vooral ook over de verschillende ontwikkelingen in de ziekenhuiszorg op medisch/technisch gebied. Al pratend flitsen vele dingen door je hoofd die je vast wilt houden als aandachtspunt, actiepunt, nazoekpunt. Na een paar dagen geef ik de gedachte op dat het me ook al deze week gaat lukken om alles gestructureerd uit te werken, op te slaan. Ik schrijf veel en gelukkig heeft moeder natuur mij een goed geheugen mee gegeven. De tweede helft van de week zit ik daardoor veel meer ontspannen in de gesprekken en geniet.

Ook al loop ik vele jaren in de zorgsector rond: als je er letterlijk middenin staat is het toch anders. Complexer, maar daardoor ook interessanter. In alle portefeuilles die onder "mijn" beheer vallen zitten uitdagende onderwerpen maar ik de komende maanden/jaren mijn tanden in kan zetten. Wat ben ik blij dat ik de overstap heb durven maken.

Buenos Aires revisited

Teruggevlogen naar Buenos Aires. Echt een wereldstad als je er op af komt vliegen.

Hoewel niet zo warm als in Iguazu is het in Buenos Aires toch ook ernstig warm. De taxichauffeur puft er op los en alle mensen zijn bij de zee aan het uitwaaien om aan de hitte te ontsnappen. Ik babbel er vrolijk op los met de chauffeur. Aan het eind van de vakantie krijg je de taal van het gastland natuurlijk pas een beetje onder de knie. We slapen weer in hotel Carlos Via waar we hartelijk worden onthaald. De hemel komt 's nachts naar beneden. Wat een bliksem en onweer. Onder een mooi zeil op de binnenplaats roken Erik en Jeroen samen een halve Cohiba. Voor Jeroen duidelijk stoerdoenerij, want hij ziet steeds groener tijdens het roken.

De laatste ochtend in Argentinië nog even op souvenirsjacht bij het Plaza de Mayo. Mooie houten souvernirs gekocht en nu dus nog vollere tassen en koffers. 's Middags naar de luchthaven en aan boord van de vlucht die ons naar Madrid brengt. Een onrustige nacht met rondrennende kinderen en huilende babies verder landen we in Spanje. Alweer op het Europese continent. Een paar uurtjes later staan we op het natte en winderige Schiphol. Het hartverwarmend weerzien met geliefden en familie maakt veel goed van het slechte weer. Wat zullen we dat mooie en heerlijke Argentinië missen.........

Cataratas del Iguazú

8-1-2008 Nee ik ben niet nu alvast bezig met de productie van de oogartsen van het Spaarne voor de cataracten. Vandaag bezochten we het Nationale Park van Iguazu - werelderfgoed van Unesco - met tientallen watervallen http://www.iguazuargentina.com/. Het Nationale Park ligt voor 2/3e deel in Brazilië maar Argentinië zou het mooiste zijn (bron: Lonely Planet). En het was mooi. Veel gewandeld over stalen wandelpaden die over rivieren en watervallen heen zijn gebouwd. De Garganta del Diablo, het circuito superior en het circuito inferior (niet inferieur maar lager gelegen) gedaan. Het was graadje of 40 boven nul, dus de natte spray van de watervallen waar je met je neus echt bovenop staat was heerlijk om af te koelen.

In de jungle behoorlijk wat wildlife gezien: heel veel vlinders, bontgekleurde vogels, roofvogels, 2 krokodillen die in de rivier lagen te zonnebaden, een soort rat zonder staart, salamanders, iguana´s, caoti´s (wasbeertjes) én een spin zo groot als mijn hand. Durfde er nauwelijks onder door te lopen. Brrrr, eng. De wasbeertjes zien er schattig uit maar zijn wild. Ondanks tientallen borden gaan de toeristen ze natuurlijk toch voeren. Erik wilde ze een schop onder hun kont verkopen. Nou dat had ik in dit geval niet eens verboden. Domoren zijn het.

Maar het park is - ondanks de drukte en de domoren - zeer de moeite waard.

´s Avonds zat ik onder kleine rode pukkeltjes (gestoken door?? of allergisch voor??). We hebben gezwommen, poolbiljart gespeeld en gekeken naar de film Red Dragon met Hannibal Lector. Bijna nog enger dan die spin.

Kind in het ziekenhuis met kerst

7-1-2008 Terwijl ik geniet van mijn argentijnse reis email gekregen van Carla - mijn secretaresse bij KPMG - met de foto´s van het uitdelen van de afscheidscadeautjes. Aan mijn gasten had ik pakjes gevraagd voor de kinderen die met kerst in het ziekenhuis zouden liggen.
Zulke foto´s stemmen je erg dankbaar: dat je zelf gezonde kinderen hebt, dat mijn lieve KPMG collega´s en klanten zoveel pakjes hebben meegebracht. De foto´s zijn genomen in het WFG te Hoorn.

Super cama + super lodge

7-1-2008 Het busstation van Retiro, Buenos Aires is een drukte van belang. Elke minuut vertrek er wel een bus om ergens in argentinie een horde mensen naar toe te brengen. Het laad-losperron is dan ook één deinende mensenmassa met tassen, pakken en koffers. Om stipt 19.40 u vertrekt onze nachtbus naar Iguazu. Het is maar liefst 16 uur rijden. Maar in wat voor bus. Mega luxe slaapstoelen. Diner aan boord, glaasje champagne voor het slapen gaan, films en een ontbijtje. Beter dan de vliegtuigen dus. En niet onbelangrijk: een 2e chauffeur aan boord.

We rijden eindeloos door bossen. Het is heel erg leeg, een enkel dorpje-stadje daargelaten. De eerste echt grote stad is Puerto Rico. Dan weer veel bos.
Iguazu: 40 graden. Naar de Jungle Lodge met heerlijk zwembad. Het zwembad zo warm als een bad thuis. Een pracht van een bungalow met jaccuzzi, laptop met internet en een gevulde ijskast. Hmmm, zo zijn de laatste vakantiedagen wel uit te houden! Good thinking Jack. Met een koel Chardonay-tje op mijn eigen terrasje aan de laptop. Cool, o nee warm.

Petito Moreno

05-01-2008 (moet nog erg wennen aan de 8) Met de bus rijden we naar het nationale park naar het Peninsula Magalhaenes. Opeens zie ik hem liggen: de Petito Moreno gletsjer aan de Brazzo Norte. Zelfs van ver is hij al supermooi. Elke bocht brengt hem dichterbij en maakt hem indrukwekkender. Vanuit de bus met een bootje naar de uiterste hoek van de gletsjer. We krijgen op het strand in het zonnetje met windkracht 7 uitleg over de glacier. Hoe de gletsjer steeds optrekt over het Lago Argentino en de Brazzo Norte tot hij het peninsula bereikt. Na afsluiting stijgt het water van de Brazzo Norte. Het verschil is wel eens 26 meter geweest. Het verschil is nu 5 meter. De druk van de Brazzo Norte en de erosie van de gletsjer zorgen om de paar jaar voor een doorbraak waarbij een groot deel van de gletsjer instort. De laatste keer vond dit natuurgeweld plaats in 2006. Men verwacht voor maart-april de volgende doorbraak. De gletsjer is in een positief evenwicht. Hij groeit, breekt af, groeit, breekt af etc. etc. Elke dag verschuift het middelste ijs zo´n 2,5 meter naar voren. Het ijs dat nu vooraan ligt is 400 jaar oud. Dus een snel, jong ijs!
Met "crampons" om gaan we de gletsjer op. Dat is raar!!! Je loopt over een soort slush puppy ijs met allemaal water en beekjes en spleten en gaten en TOCH zak je er NIET door heen. Het gaat totaal in tegen alles wat onze moeders ons hebben geleerd in Nederland. NIET op het IJS als er water op staat. Het blijkt echt te houden en na de eerste vreemde minuten is het gewoon een geweldige ervaring. We lopen door een blauwe wereld en horen gorgelend water in de sinkholes. We lopen niet over paden, maar gewoon over natuurlijke richels en spleten. Wat is dit mooi.

Met een whiskey on natural rocks sluiten we de tocht af over de gletsjer. Nog tijden kijken we vanaf de balkons naar brokken ijs die van de gletsjer afvallen.

De bus brengt ons ook naar de kant van het Lago Argentino van de Petito Moreno. Daar kun je pas echt zien wat een ijsmassa hier bezig is naar beneden te schuiven. Af en toe hoor je een soort kanonsschot: dan scheurt er ergens een stuk ijsmassa in 2. Het is enorm indrukwekkend. Wouldn´t have wanted to miss this in the whole world.

Todos Glaciares

4-1-2008 Bezoek aan het Parque Nacional Los Glaciaros (Unesco werelderfgoed). Over een strak blauw Lago Argentina varen we richting de glaciers. Ineens opwinding, want daar in de verte dobbert een ijsbergje. Iedereen met fototoestellen in de aanslag. Het is een mooi gezicht!! De schots is knalblauw. IJsbergen absorberen 6 vd 7 lichtkleuren. Alleen blauwlicht laten zij door en daarom lijkt het net of de ijsberg blauw is. Hoe compacter het ijs hoe blauwer de berg wordt. Een kilometer of 10 verder heeft de boot het moeilijk met de windkracht 8 die over het meer waait. Gestaag tuft de kapitein echter verder en er komen steeds meer ijsbergen voorbijdrijven. Steeds groter, steeds gekkere vormen. Het is zo beeldschoon dat je moet blijven fotograferen. 4-1-2008 Bezoek aan het Parque Nacional Los Glaciaros (Unesco werelderfgoed). Over een strak blauw Lago Argentina varen we richting de glaciers. Ineens opwinding, want daar in de verte dobbert een ijsbergje. Iedereen met fototoestellen in de aanslag. Het is een mooi gezicht!! De schots is knalblauw. IJsbergen absorberen 6 vd 7 lichtkleuren. Alleen blauwlicht laten zij door en daarom lijkt het net of de ijsberg blauw is. Hoe compacter het ijs hoe blauwer de berg wordt. Een kilometer of 10 verder heeft de boot het moeilijk met de windkracht 8 die over het meer waait. Gestaag tuft de kapitein echter verder en er komen steeds meer ijsbergen voorbijdrijven. Steeds groter, steeds gekkere vormen. Het is zo beeldschoon dat je moet blijven fotograferen.

We varen naar de Glacier Spegazzini. Het is de hoogste glacier wand. Er vallen regelmatig brokken naar beneden. Daarvoor hoor je een knetterend scheurend geluid dat sterk lijkt op het geluid van naderend onweer. De kleuren van de gletsjerwand zijn prachtig en de vormen grillig. We krijgen er geen genoeg van.

De tocht gaat verder naar de Uppsala Glacier. Dit is de langste gletser, maar hij is een heel stuk korter dan 30 jaar geleden. Aan de boomranden op de bergen kun je precies zien waar hij vroeger ophield. Erik stelt de vraag "Hoe gaat die gletser dan terug omhoog". Owkee, uitleg gegeven over de groei van een gletsjer door sneeuwval in het bovenste deel gedurende duizende jaren en de afsmelting en afbrokkeling aan de kant waar hij in het water ligt. De Uppsala is heel breed en groot, maar we zijn het unaniem er over eens. De Spegazzini is mooier.

We maken een tussenstop op een klein eilandje: Bahia Onelli, waar we wandelen naar een meer waar de Glacier Onelli in uitkomt. Je staat er letterlijk tussen de ijsschotsjes en ijsbrokken te kijken over het water.

Ook op de terugweg is het moeilijk om te stoppen met het schieten van plaatjes van die mooie ijspaleizen die voorbij drijven.

Een super bijzondere ervaring!

Ushaia - El Calafate: bijna midzomernacht

3-1-2008 Ik vroeg het me al een tijdje voor we in Ushaia aankwamen af: hoe zit het rond de zuidpool met de zon? Jaren terug in Finland het midzomernacht licht mogen zien en dat was heel indrukwekkend. De zon in het Noorden zien staan.
En jawel: hier zo dicht bij de zuidpool in de zomer is er ook een soort midzomernachtlicht. Het is dus tot half 12 zonnig, tot half 1 schemerig en om 4 uur komt het zonnetje alweer op.
De kinderen vinden het maar niks: slapen terwijl buiten de zon schijnt.

Ze zijn dan ook blij dat we niet al te vroeg op pad moeten voor onze vlucht naar El Calafate. Het is een kort vluchtje. 20 kg overgewicht. Dat wordt bijbetalen: schade 53 pesos (iets meer dan 12 euro). Dat is te doen. Snap nu ook dat we overgewicht hebben. Op binnenlandse vluchten mag slechts 15 kg p.p. worden meegenomen.

In El Calafate is het fris. Graad of 8 Celcius. Jassen dicht maar later in het stadje wel lekker op een terrasje in het zonnetje een biertje gedronken met Erik. Tja, dan ben je echt een vrouw van middelbare leeftijd als je met je zoon pilsje kan drinken. Jeroen wilde perse niet mee naar de stad. Harry Potter veel te spannend.

´s Avonds eten we bij La Cocina een prima pasta tent. Vroeg er in want om kwart over 7 komen ze ons halen voor de excursie naar de glaciers. Onze bungalow kijkt uit over het Lago Argenina - grootste meer van Argentinië. Als we naar bed gaan schijnt de zon nog volop over het meer waardoor het azuurblauw is. Mooi uitzicht om bij te gaan slapen.

Lago Escondido y Lago Fagnano

Met een stoere landrover 4x4 gaan we de Andes in en passeren de enige Andes pas (Passo de Grimaldi) waar je in Argentinie blijft. Alle andere Andes passen leiden naar Chili. We bezoeken een hondesleefarm en maken een wandelingetje naar het Lago Escondido (verborgen meer).

Tot zover niet veel bijzonders. Dan gaat gids Juan van het standaardpad af en rijdt dwars door een beekje naar een hutje. De lunchboxen gaan van het dak en we gaan off-road. Niet te geloven wat een kuilen en bumps die auto kan nemen. Af en toe zijn we ervan overtuigd dat we moeten blijven steken, maar de landrover neemt de hindernissen met een zoiets als "gratie".

We rijden zelfs een stukje door het Lago Fagnano. Het meer is het langste meer van Argentinie (110 km). Erik en Jeroen vinden het "vet" om door het meer te rijden.

Na een rondje van zo'n anderhalfuur, komen we terug bij de hut en de lunchboxen. Juan maakt een asuado en ik was de sla in de rivier. Het smaakt allemaal heerlijk en we vermaken ons uitstekend. Af en toe enorme hagelbuien, maar wij zijn kerels van stavast dus we blijven buiten eten. Helemaal rozig komen we terug in het apartement. Waar Jeroen's bed miraculeus in een stapelbed is veranderd.......

Bosque del Glacier Martial

1-1-2008 De jongelui zijn lui. Alleen ga ik dan ook hiken in het bos van de Glacier. Mooi stil pad langs een bergbeekje (lekker water). Kom 1 man tegen in al die wandeluren. Zo'n 4,5 uur later weer retour. Erik komt terug van het internet cafe met een migraine aanval. Met Jeroen koop ik een pinguin. We eten bij een grappig tentje aan de haven. Rustig dagje.

Feliz Año Nuevo

31-12-2007 In de middag aangekomen in Ushaia: fin del mundo. Het meest zuidelijke stadje ter wereld. We eten in een restaurant met prachtig uitzicht over het Beagle kanaal. Geregeld door de vriendelijke eigenaar van het apartement die gelukkig meldde dat alles vol zou zitten met oud&nieuw. Voor exorbitante prijzen naar Argentijnse maatstaven, maar bij ons zou je er voor deze avond nog niet in de pizzeria voor kunnen eten.
Vanaf 9 uur proberen wij het Europese vaste land te bereiken want daar is het inmiddels 2008. De telefoon ligt natuurlijk plat maar sms-en komen wel aan. Althans de meeste, want 3 arriveren pas 2 januari in de ochtend.

In democratisch overleg besloten niet tot middernacht te blijven, maar terug te gaan naar het apartement waar we met mate de jaarwisseling vieren. We wensen de buren een goed nieuwjaar. Ze kijken of ze water zien branden. Er is ook bijna niemand op straat. 's Lands wijs, 's Lands eer. Hier vieren ze het binnen bij de familie en daarna gaan de jongeren tot 7 uur 's ochtends naar de disco.