Campeche - Siyil - Kabah - Uxmal - Chichén Itzá

Zondag 14 februari 2010: we gaan vroeg op pad want we hebben "woeste" plannen voor het aantal tempels dat we graag willen bezoeken. We gaan van de kust af het binnenland van Yucatán in en volgen de Puucroute. De Mayataal is dol op X-en wat tot vermakelijke wegbewijzeringen leidt. Een slagroomtaart voor een foutloze uitspraak.

In Hopelchen stoppen we even voor een lokale markt waar vrouwen lopen in mooie geborduurde witte jurken.

Rik en Erik proeven gebakken varkensvel. Daardoor hoeven we niet meer te lunchen: lunchroom Erik ten spijt.

De Puucheuvels vormen een lage bergkam. Er zijn verschillende Mayanederzettingen in dit gebied gevonden die vroeger al met wegen waren verbonden. De bouwstijl in de steden is heel vergelijkbaar.

Als eerste bezoeken we Sayil. Waarschijnlijk hebben er ooit 8.000 mensen gewoond. Indrukwekkend is het centrale gebouw El Palacio, dat uit 3 verdiepingen bestaat en aan Knossos op Kreta doet denken.

Zo'n 10 kilometer verder ligt Kabah.

Hier staat El Palacio de los Mascarones met bijna 300 maskers van Chac, de regengod.

De oude verbindingsweg van Kabah naar Uxmal is nu een oerwoudpad, waar je aan de doorsnede van de bomen wel kan zien hoe enorm oud alles moet zijn. Let rechts op het handje van Erik. We rekenen met ouderwetse wiskunde uit dat de omtrek van de boom zo'n 12 meter moet zijn!!

De start van de weg was gemarkeerd met El Arco.

We rijden naar een absoluut hoogtepunt van de Maya architectuur: Uxmal. De meeste gebouwen stammen uit 600 - 1000 na Christus. Bijzonder is ondermeer de Casa del Adivino (Piramide van de Tovenaar), omdat hij een ovale basis heeft. We zijn zeer onder de indruk.

De ingang van één van de 5 tempels bovenin is eigenlijk een groot Chacmasker. Helaas mag je de tempels niet meer bezoeken i.v.m. erosiegevaar.

Vlakbij de Piramide van de Tovenaar staat het Cuandrángulo de las Monjas ("nonnenklooster"). De spanjaarden noemden het zo, omdat het met zijn 74 kamertjes leek op een klooster. Archeologen denken dat het een militaire academie was, een koninklijke school of een paleiscomplex. het onderstaand pano kan niet goed de wijdsheid overbrengen van de binnenplaats.

We lopen langs het Juego de Pelotas en de Casa de las Tortugas.

Daarna beklimmen we de Gran Piramida. Wat een geweldig uitzicht heb je daar over het Mayacomplex.

Je kunt goed zien hoe steil deze 32 meter hoge piramide is.

Na dit zeer indrukwekkend bezoek aan Uxmal rijden we dwars door Yucatán naar Chichén Itzá. We komen er rond 9 uur 's avonds aan en pingelen er in het luxe hotel naast de Mayatempels over de kamerprijs. Omdat Erik het gesprek tussen de receptiemedewerker en de baas goed kan afluisteren krijgen we de kamer voor de minimum-prijs!! De receptiemedewerker is sprakeloos, maar kan moeilijk tegenspreken. Hij krijgt een mooie fooi.

Wij kleden ons om voor het diner en genieten op het terras van het uitzicht op het verlichte Observatorium van Chichén Itzá.

Frontera - Campeche

Zaterdag 13 februari 2010: Vandaag een lange rit langs de Golf van Mexico. We genieten van de prachtige lagunes en moerasachtige gebieden. Het stikt van de vogels en bloemen. Erg mooi. Ook Erik kijkt zijn ogen uit. Dit is heel wat anders dan het droge, woestijnachtige Noorden.

We houden een lunchbreak in Ciudad del Carmen, vlakbij de Puete Zacatal: een lange brug over de Laguna de Terminos. We stoppen daar omdat we in de Laguna zeehonden zien en er vliegen allemaal pelikanen. Wat een schitterende vogels zijn dat toch.

Het eten op het terrasje aan de Laguna is seafood op zijn puurst. Ik ben zo dom om iets te kiezen dat "gefrituurde eieren" in zijn naam heeft, blijken het viseieren te zijn ofwel kuit. Brrrrrrrr.

Het is fantastisch mooi weer. We zitten heerlijk te bakken in het zonnetje en moeten ons echt er toe aanzetten om weer te gaan rijden.

's Middags arriveren we in Campeche, hier begint het schiereiland Yucatán. Een letterlijk kleurrijk kuststadje, dat door Unesco tot werelderfgoed is bestempeld.

Het is van oorsprong een Maya vissersdorpje, waar in 1540 een Spaanse nederzetting van werd gemaakt. De stad was welvarend en daarmee het doelwit van Franse, Engelse en zelfs Nederlandse piraten. Na een slachtpartij in 1663 zijn allemaal dikke muren om de stad gebouwd, waar je vandaag de dag over heen kan flaneren.


Het stadje is heel fraai gerestaureerd en een genot om in rond te lopen.

We brengen de was naar een wasserette. Echte service: we brengen het wel even naar het hotel hoor, gaat u de stad maar in. In de stad is in het Baluarte de la Soledad (bastion van de troost)een klein maar fraai museum met Mayasteles.

Op het centrale plein Parque Principal staat een van de eerste kerken van Yucatán. In deze kathedraal vindt een bruiloft plaats. Altijd leuk om te zien. Ook bezoeken we het aan het plein gelegen Casa de Teniente del Rey, de voormalige residentie van de militaire vertegenwoordiger van de Spaanse koning.

We dineren onder een portico op de 1e verdieping aan het plein en genieten naast het eten van het uitzicht.

Er is ook hier een carnavalsoptocht langs de zee. We besluiten een bekende bar waar de bediening in piratenkleding rondloopt maar "links" te laten liggen. Daar wil je toch niet dood gevonden worden. De avond sluiten we liever af op het dak van de Youth Hostel. Gezellig in de zwoele zeewind op het dakterras een biertje drinken.

Eyipantla - Comalcalco - Frontera

Vrijdag 12 februari 2010: Het weer is helemaal omgeslagen. Wind en regen. 10 meter na het hotel stopt de geasfalteerde weg en wordt een grindweg. Na een kilometer een grindweg met gaten en niet veel later een grindweg waar modder op is gegooid om de gaten te vullen. Oké!

De auto slipt door de modder en de plassen. Het wordt steeds wilder en gekker...... We komen alleen nog pick ups, grote oude bussen en paarden tegen. O ja: ook vrachtauto's die de modder neerstorten. Vooral de verse modder is door de regen een drama om door te komen. In een dorpje is een splitsing zonder borden, bij een bakkerij vragen we de weg "jullie kunnen niet door hoor met een personenauto. dat haal je helemaal niet". tja...... niet door, niet door. Maar het moet. Eigenwijze toeristen modderen gewoon door. Mooi is het wel.

Er wonen hier toch nog mensen.

Er is zelfs een kroeg!

Soms is de brug even weggespoeld. Gelukkig ontdekken we een detour.

Met grote stuurmanskunst brengt Rik ons uren berg op en berg af. Handig dat hij veel jeep heeft gereden in IJsland en grote vrachtauto's op gladde wegen in militaire dienst. Toch slaken we allemaal een zucht van verlichting als we weer asfalt bereiken. Wat een geluk dat we gister in het hotel zijn gestopt en niet in de avond in deze modderpoel terecht zijn gekomen. Onderweg geen hotel meer gezien de eerste 3 tot 4 uur!!

Over de snelweg razen we voort naar Comalcalco. Onderweg passeren we de afslag naar:

Een indianentempel ligt hier wat verlaten in het veld. Vergeten door toeristen en toch echt heel mooi.

Ze beheersten de kunst van het metselen. De muurtjes zien er uit of ze gister zijn opgebouwd en ze maakten ook al tongewelven.

Erik probeert het lokale gras:

We lunchen onderweg in Paraiso. Een paard in het restaurant is weer eens wat anders.....


We overnachten in Frontera.

Porte de Veracruz - Eyipantla

donderdag 11 februari 2010: de ochtend verkennen we nog even de haven van Veracruz en ontbijten we lekker op het terras van het hotel. Er komt een kindercarnavalsoptocht voorbij.

Daarna een mooie route langs de Golf van Mexico.

Veel lagunes en prachtige vergezichten, zoals over het Laguna de Terminos.

Onderweg verkoopt men ananassen, maar ook garnalen in plastic zakjes.

Er wordt volop suikerriet geoogst.

We komen langs een berg waar een soort fluweelachtige aanslag opzit. Het ziet er buitenaards uit.

Het wordt geweldig mooi weer. Zo rond een uur of 3 's middags rijden we langs het vulkaanmeer Laguna Catemaco. Het ligt midden in een natuurreservaat met stukjes tropisch regenwoud. Het ziet er allemaal zo betoverend uit dat we besloten vroeg op te breken. In hotel Prashanti (beetje hippie achtig) luieren we met uitzicht over het prachtige meer. We horen en zien papagaaien, ijsvogels, eekhoorntjes, aalscholvers, een vreemd soort meerkoeten, witte zilverreigers.

Slurpend aan een biertje met limoen en zout genieten van een prachtige zonsondergang over het meer.

Het avondeten is een avontuur. Het is werkelijk pikkedonker. Volgens de eigenares van het hotel maakt het niet uit waar je in het dorp iets eet, het smaakt overal hetzelfde. Dus leggen we aan bij het eerste "restaurantje". We bestellen 4 rondjes tortilla's. Met verschillende namen, maar de ingrediënten blijken steevast hetzelfde: tortillapannekoekje, bonen, draadjes kip en witte kaas. Supereenvoudig, maar toch lekker. De kokkin is op hoge leeftijd maar superlief.

De route van vandaag: