Uit de serie "als je echt al alles hebt": een zakmes met 141 functies. Weegt slechts 1,4 kilo. Voor een slordige EUR 900 krijg je hem thuisgestuurd. Je vraagt je af wie dit soort dingen koopt c.q. nodig heeft.
zaterdag 23 februari 2008
vrijdag 22 februari 2008
Spaarne by day
Na de nachtdienst volgt donderdag de 21e een dagdienst op de afdeling Interne. Half 8 start ik bij de afdeling MDL als hulp bij Sandra. Start is de overdracht. In tegenstelling tot de nacht gaat een heel groot deel van de overdracht over welke patiënten vandaag welke onderzoeken hebben en hoe laat. Ook de verwachtingen van opname en ontslag worden doorgenomen.
Met leidinggevende Edith ga ik mee naar het opname overleg. Alle afdelingen bespreken samen hoeveel mensen zij verwachten te moeten plaatsen en hoeveel bedden er nog vrij zijn. Het is krap met de lege bedden, dus het is puzzelen geblazen. We gingen naar beneden in de hoop een verzorgende extra te krijgen, maar in plaats daarvan komen we met een extra patiënt van een afdeling waar het te vol ligt omhoog. Op de afdeling is inmiddels het wassen en ontbijt gebeuren in volle gang. Met Sandra loop ik alle patiënten na voor controles van bloeddruk en temparatuur. Vaak ook controle op gewicht. Uiteraard ook bedden opmaken. Wegbrengen en halen van patïënten voor onderzoek, rondbrengen van medicatie. Geen moment om je te vervelen!
Voor een patiënte die een gastro onderzoek heeft gehad is de uitslag heel erg slecht. Een carcinoom van wel 6 cm in de slokdarm. Het hele team is aangeslagen. Vanochtend vroeg nog een blozende mevrouw die zenuwachtig was voor het onderzoek, nu een ernstig zieke patiënte. De geestelijke verzorgster wordt ingelicht en zie ik later ook bij mevrouw zitten voor een gesprek.
Vanaf 11 uur loop ik mee met Mascha op Oncologie. Zij is druk bezig met 4 patiënten die vandaag de 2e dag van hun meerdaagse chemokuur ingaan. Daarnaast liggen er op haar unit ook nog 3 niet-kurende patiënten. Elke kuur bestaat uit meerdere zakken met chemo, maar ook moeten tussendoor middelen tegen misselijkheid worden ingebracht via het infuus. Het zijn lange en ingewikkelde schema's die nauwgezet moeten worden gevolgd. Als de kuur start moet de patiënt om het kwartier worden gecontroleerd op bloeddruk en temparatuur om te controleren of hij niet verkeerd reageert op de kuur.
Ik woon een multidiscplinair overleg bij van dietetiek, geestelijke verzorging, transferverpleegkundige, activiteitenbegeleiding en fysio, waarbij de verpleegkundige van de afdeling MDL alle patiënten met hen doorspreekt. Per persoon worden plannen gemaakt en/of bijgesteld. De transferverpleegkundige is de hele dag aan het overleggen met verpleeghuizen en verslaafdeninrichtingen over patiënten die medisch klaar zijn met hun behandeling en overgeplaatst kunnen worden. Moeilijk om een passende plek voor hen te vinden. Een oudere patiënte van MDL heeft besloten dat ze het logeerplekje in het verzorgingshuis toch niet wil gebruiken. Ze wil naar huis en niet naar het logeeradres "dan moeten ze me halen, want ik ga niet!". De transferverpleegkundige overlegt met familie en thuiszorg wat er voor morgen geregeld kan worden. Het lukt! Ze kan naar huis.
Eén van de andere patiënten heeft bloedarmoede. Ik mag bloedplasma halen bij het lab. Hij knapt er enorm van op en we lopen samen een stukje over de gang. Meneer is blij weer eens iets te zien anders dan zijn kamer.
Mascha is de held van de kuurpatiënten. Alle heren liggen dapper aan het infuus. Voor één van hen is het de laatste van 12 kuren en daarom hangt de verpleging slingers aan zijn bed. Iedere zak brengt naar we hopen hun genezing een stapje dichterbij.
Met leidinggevende Edith ga ik mee naar het opname overleg. Alle afdelingen bespreken samen hoeveel mensen zij verwachten te moeten plaatsen en hoeveel bedden er nog vrij zijn. Het is krap met de lege bedden, dus het is puzzelen geblazen. We gingen naar beneden in de hoop een verzorgende extra te krijgen, maar in plaats daarvan komen we met een extra patiënt van een afdeling waar het te vol ligt omhoog. Op de afdeling is inmiddels het wassen en ontbijt gebeuren in volle gang. Met Sandra loop ik alle patiënten na voor controles van bloeddruk en temparatuur. Vaak ook controle op gewicht. Uiteraard ook bedden opmaken. Wegbrengen en halen van patïënten voor onderzoek, rondbrengen van medicatie. Geen moment om je te vervelen!
Voor een patiënte die een gastro onderzoek heeft gehad is de uitslag heel erg slecht. Een carcinoom van wel 6 cm in de slokdarm. Het hele team is aangeslagen. Vanochtend vroeg nog een blozende mevrouw die zenuwachtig was voor het onderzoek, nu een ernstig zieke patiënte. De geestelijke verzorgster wordt ingelicht en zie ik later ook bij mevrouw zitten voor een gesprek.
Vanaf 11 uur loop ik mee met Mascha op Oncologie. Zij is druk bezig met 4 patiënten die vandaag de 2e dag van hun meerdaagse chemokuur ingaan. Daarnaast liggen er op haar unit ook nog 3 niet-kurende patiënten. Elke kuur bestaat uit meerdere zakken met chemo, maar ook moeten tussendoor middelen tegen misselijkheid worden ingebracht via het infuus. Het zijn lange en ingewikkelde schema's die nauwgezet moeten worden gevolgd. Als de kuur start moet de patiënt om het kwartier worden gecontroleerd op bloeddruk en temparatuur om te controleren of hij niet verkeerd reageert op de kuur.
Ik woon een multidiscplinair overleg bij van dietetiek, geestelijke verzorging, transferverpleegkundige, activiteitenbegeleiding en fysio, waarbij de verpleegkundige van de afdeling MDL alle patiënten met hen doorspreekt. Per persoon worden plannen gemaakt en/of bijgesteld. De transferverpleegkundige is de hele dag aan het overleggen met verpleeghuizen en verslaafdeninrichtingen over patiënten die medisch klaar zijn met hun behandeling en overgeplaatst kunnen worden. Moeilijk om een passende plek voor hen te vinden. Een oudere patiënte van MDL heeft besloten dat ze het logeerplekje in het verzorgingshuis toch niet wil gebruiken. Ze wil naar huis en niet naar het logeeradres "dan moeten ze me halen, want ik ga niet!". De transferverpleegkundige overlegt met familie en thuiszorg wat er voor morgen geregeld kan worden. Het lukt! Ze kan naar huis.
Eén van de andere patiënten heeft bloedarmoede. Ik mag bloedplasma halen bij het lab. Hij knapt er enorm van op en we lopen samen een stukje over de gang. Meneer is blij weer eens iets te zien anders dan zijn kamer.
Mascha is de held van de kuurpatiënten. Alle heren liggen dapper aan het infuus. Voor één van hen is het de laatste van 12 kuren en daarom hangt de verpleging slingers aan zijn bed. Iedere zak brengt naar we hopen hun genezing een stapje dichterbij.
Spaarne by night
Tijdens mijn kennismakingsronde in het Spaarne bood één van de bedrijfsleiders mij aan om een nachtdienst mee te draaien bij de interne geneeskunde. Dat aanbod greep ik met 2 handen aan, want het leek mij de ideale manier om erachter te komen wat er allemaal "echt" gebeurt in het ziekenhuis en hoe een nacht voor onze medewerkers en patiënten er uit ziet.
Vrijdagavond de 15e meld ik mij om 23.00 uur op de 3e verdieping in het verplegingstenue. Ik krijg uitleg van Stephanie van de avonddienst dat er die avond 5 opnames zijn geweest en dat het behoorlijk hectisch was. Voor een mevrouw die net van de Spoedeisende Hulp is gekomen wordt pijnstillende medicatie geregeld want mevrouw heeft veel pijn. In haar dossier staat dat zij code 3 is. Ik krijg uitgelegd dat het betekent dat op verzoek van patiënt niet meer actief wordt behandeld. Er ligt nog "een code 3" op de afdeling vanavond. Dan arriveert Gwenda. Zij is vanacht mijn baas en ik volg haar als een schaduw.
Stephanie en Gwenda starten met de overdracht. Alle patiënten worden stuk voor stuk doorgelopen. Als verantwoordelijke voor ICT valt het mij op dat ze hierbij niet ons EPD gebruiken. Ze lichten mij toe dat het veel sneller gaat zo. Alle informatie staat wel in het EPD, maar de kerngegevens voor de overdracht zetten ze op hun "spiekbriefje". Het is ze zo ooit geleerd en het blijkt 's avonds/'s nachts toch ook niet zo prettig te zijn om met de PC over de gang te rijden en op te starten aan het bed.
De avondploeg gaat naar huis en wij staan voor onze unit van zo'n 14 patiënten. Gwenda en ik rennen de hele nacht de bellen af van infuuspompen die gevuld moeten worden of ontlucht. Ook belletjes van patiënten die pijn hebben. Bij een nieuw binnengekomen mevrouw met pas geconstateerde suikerziekte wordt in de nacht het bloedsuiker nog bepaald ter controle. Omdat alles goed is mag mevrouw een beschuitje.
Halverwege de dienst gaan we de medicijnen uitzetten in de kar. Het is een heel erg precisiewerkje. We mogen natuurlijk geen enkele fout maken. Ik haal de medicatie uit de kast en Gwenda stopt ze na controle in de vakjes per patiënt. Er is medicatie uit algemene voorraad maar ook medicatie op naam. Het is nog een hele klus om alles bij elkaar te zoeken, want ondertussen gaan de bellen van de infuuspompen gewoon door. Irma van de andere unit is ook haar kar aan het bereiden. Irma krijgt nog een opname van de Spoedeisende Hulp op haar afdeling. Bij ons is het relatief rustig, want we liggen "vol". Er kan niemand meer boven komen. Maar aan die rust zal snel een einde komen.
De mevrouw die heel laat van de SEH was bovengebracht wordt wakker. Ze is erg onrustig en verward. Klaagt over pijn en wil haar dochter zien. Het is heel moeilijk haar te verstaan. Als we bij haar zijn gaat het beter en grijpt ze onze hand vast. Het gaat steeds slechter met mevrouw. Ik ben geen arts, maar zelfs ik kan zien dat dit niet goed gaat. Gwenda, Irma en de verpleegkundige van nog een andere unit overleggen. Wat te doen? Er is een code 3 afgegeven, dus heel veel naast pijnbestrijding is niet mogelijk. De arts assistente van interne wordt gebeld en zij komt kijken. Ze raadpleegt het EPD en ziet dat mevrouw hier naar toe is gebracht om te sterven. Het was thuis niet meer houdbaar. Gezien de code 3 is er niet veel meer dat we kunnen/mogen doen dan pijn verlichten.
Het gaat verder achteruit en om half 5 bellen we de familie, dat zij beter naar het ziekenhuis kunnen komen. Ze wonen vlakbij. Mevrouw is onrustig en schreeuwt veel om haar dochter. Ik zit bij haar. Hou haar hand vast. Ze grijpt me af en toe aan mijn kraag vast. Het is moeilijk om zo machteloos het iemand steeds benauwder te zien krijgen. Om iets over 6 roep ik Gwenda, want volgens mij gaat het nu heel snel achteruit. Om kwart over 6 zien we samen mevrouw overlijden. Voor mij de eerste keer dat ik iemand zie sterven. Ben er heel erg stil van. We maken mevrouw zo netjes mogelijk voor als de familie komt. Die zijn er om half 7. We laten ze alleen met mevrouw. Achter de schermen maken we alle paperassen in orde die nodig zijn bij een sterfgeval. De arts assistente komt schouwen.
Van alle dingen die die nacht gebeurd zijn leggen we verslag in Norma, het EPD, voorzover dat al niet gedurende de nacht is gedaan. Er is overdracht aan de dagploeg. Kwart over 8 nemen Gwenda en ik afscheid van elkaar en loop ik in het ochtendgloren het Spaarne uit. Ik had niet verwacht dat ik dit allemaal mee zou maken. Genoeg stof om het hele weekend over na te denken.
Vrijdagavond de 15e meld ik mij om 23.00 uur op de 3e verdieping in het verplegingstenue. Ik krijg uitleg van Stephanie van de avonddienst dat er die avond 5 opnames zijn geweest en dat het behoorlijk hectisch was. Voor een mevrouw die net van de Spoedeisende Hulp is gekomen wordt pijnstillende medicatie geregeld want mevrouw heeft veel pijn. In haar dossier staat dat zij code 3 is. Ik krijg uitgelegd dat het betekent dat op verzoek van patiënt niet meer actief wordt behandeld. Er ligt nog "een code 3" op de afdeling vanavond. Dan arriveert Gwenda. Zij is vanacht mijn baas en ik volg haar als een schaduw.
Stephanie en Gwenda starten met de overdracht. Alle patiënten worden stuk voor stuk doorgelopen. Als verantwoordelijke voor ICT valt het mij op dat ze hierbij niet ons EPD gebruiken. Ze lichten mij toe dat het veel sneller gaat zo. Alle informatie staat wel in het EPD, maar de kerngegevens voor de overdracht zetten ze op hun "spiekbriefje". Het is ze zo ooit geleerd en het blijkt 's avonds/'s nachts toch ook niet zo prettig te zijn om met de PC over de gang te rijden en op te starten aan het bed.
De avondploeg gaat naar huis en wij staan voor onze unit van zo'n 14 patiënten. Gwenda en ik rennen de hele nacht de bellen af van infuuspompen die gevuld moeten worden of ontlucht. Ook belletjes van patiënten die pijn hebben. Bij een nieuw binnengekomen mevrouw met pas geconstateerde suikerziekte wordt in de nacht het bloedsuiker nog bepaald ter controle. Omdat alles goed is mag mevrouw een beschuitje.
Halverwege de dienst gaan we de medicijnen uitzetten in de kar. Het is een heel erg precisiewerkje. We mogen natuurlijk geen enkele fout maken. Ik haal de medicatie uit de kast en Gwenda stopt ze na controle in de vakjes per patiënt. Er is medicatie uit algemene voorraad maar ook medicatie op naam. Het is nog een hele klus om alles bij elkaar te zoeken, want ondertussen gaan de bellen van de infuuspompen gewoon door. Irma van de andere unit is ook haar kar aan het bereiden. Irma krijgt nog een opname van de Spoedeisende Hulp op haar afdeling. Bij ons is het relatief rustig, want we liggen "vol". Er kan niemand meer boven komen. Maar aan die rust zal snel een einde komen.
De mevrouw die heel laat van de SEH was bovengebracht wordt wakker. Ze is erg onrustig en verward. Klaagt over pijn en wil haar dochter zien. Het is heel moeilijk haar te verstaan. Als we bij haar zijn gaat het beter en grijpt ze onze hand vast. Het gaat steeds slechter met mevrouw. Ik ben geen arts, maar zelfs ik kan zien dat dit niet goed gaat. Gwenda, Irma en de verpleegkundige van nog een andere unit overleggen. Wat te doen? Er is een code 3 afgegeven, dus heel veel naast pijnbestrijding is niet mogelijk. De arts assistente van interne wordt gebeld en zij komt kijken. Ze raadpleegt het EPD en ziet dat mevrouw hier naar toe is gebracht om te sterven. Het was thuis niet meer houdbaar. Gezien de code 3 is er niet veel meer dat we kunnen/mogen doen dan pijn verlichten.
Het gaat verder achteruit en om half 5 bellen we de familie, dat zij beter naar het ziekenhuis kunnen komen. Ze wonen vlakbij. Mevrouw is onrustig en schreeuwt veel om haar dochter. Ik zit bij haar. Hou haar hand vast. Ze grijpt me af en toe aan mijn kraag vast. Het is moeilijk om zo machteloos het iemand steeds benauwder te zien krijgen. Om iets over 6 roep ik Gwenda, want volgens mij gaat het nu heel snel achteruit. Om kwart over 6 zien we samen mevrouw overlijden. Voor mij de eerste keer dat ik iemand zie sterven. Ben er heel erg stil van. We maken mevrouw zo netjes mogelijk voor als de familie komt. Die zijn er om half 7. We laten ze alleen met mevrouw. Achter de schermen maken we alle paperassen in orde die nodig zijn bij een sterfgeval. De arts assistente komt schouwen.
Van alle dingen die die nacht gebeurd zijn leggen we verslag in Norma, het EPD, voorzover dat al niet gedurende de nacht is gedaan. Er is overdracht aan de dagploeg. Kwart over 8 nemen Gwenda en ik afscheid van elkaar en loop ik in het ochtendgloren het Spaarne uit. Ik had niet verwacht dat ik dit allemaal mee zou maken. Genoeg stof om het hele weekend over na te denken.
Toer op de vloer
Zo'n 9 jaar heb ik in de Raad van Toezicht gezeten van het WFG. Vrijdag 15 februari was het tijd om afscheid te nemen. Mijn collega toezichthouder Hans nam ook afscheid. We hadden gekozen voor een werkbezoek op een aantal afdelingen als laatste "daad".
Door het secretariaat van de RvB was een ingenieus schema in elkaar gezet, waardoor iedereen op een tweetal afdelingen aan het werk werd gezet. Op de afdeling longgeneeskunde mocht ik eerst meelopen met een hospitality medewerker. Goed om te zien dat ze alle mensen die op de kliniek liggen bij naam kennen en precies weten wat iedereen in koffie/thee wil hebben. Daarna mee met de verpleegkundige van de afdeling. Zij demonstreerde het EPD van Chipsoft dat het WFG sinds 2 weken gebruikt. Vervolgens bezochten we al haar patiënten voor controles.
Het volgende werkbezoek betrof de ICT en medische techniek. Vanuit mijn plek bij het Spaarne natuurlijk voor mij prettig om in de keuken te kunnen kijken bij een collega ziekenhuis hoe zij hun informatisering hebben vormgegeven. De mannen van de medische techniek houden minitieus bij aan welk apparaat er wanneer onderhoud is gepleegd en voeren risico analyses uit om te bepalen welke onderhoudsfrequentie nodig is. Zij gebruiken hetzelfde pakket als wat onze facilitaire dienst aan het implementeren is. Gaf dus mooi inzicht in wat dit pakket kan.
Door het secretariaat van de RvB was een ingenieus schema in elkaar gezet, waardoor iedereen op een tweetal afdelingen aan het werk werd gezet. Op de afdeling longgeneeskunde mocht ik eerst meelopen met een hospitality medewerker. Goed om te zien dat ze alle mensen die op de kliniek liggen bij naam kennen en precies weten wat iedereen in koffie/thee wil hebben. Daarna mee met de verpleegkundige van de afdeling. Zij demonstreerde het EPD van Chipsoft dat het WFG sinds 2 weken gebruikt. Vervolgens bezochten we al haar patiënten voor controles.
Het volgende werkbezoek betrof de ICT en medische techniek. Vanuit mijn plek bij het Spaarne natuurlijk voor mij prettig om in de keuken te kunnen kijken bij een collega ziekenhuis hoe zij hun informatisering hebben vormgegeven. De mannen van de medische techniek houden minitieus bij aan welk apparaat er wanneer onderhoud is gepleegd en voeren risico analyses uit om te bepalen welke onderhoudsfrequentie nodig is. Zij gebruiken hetzelfde pakket als wat onze facilitaire dienst aan het implementeren is. Gaf dus mooi inzicht in wat dit pakket kan.Bij de lunch wisselden RvT, RvB en managers hun werkervaringen uit. Ook kennisgemaakt met mijn opvolger in de RvT. Als vertrekkers hebben wij niet meegedaan aan de selectiecommissie, dat is wel zo helder. Hans en ik werden gelukkig gemaakt met een prachtige foto van Helene de Bruijn van Hoorn (gezien vanaf het IJsselmeer) http://www.helenedebruijn.nl/. Toevallig heb ik bij haar paar maanden terug een fotoreportage gekocht voor de 70e verjaardag van mijn moeder. Vakvrouw hoor. De foto is prachtig en hangt ook bij de RvB van het WFG in de gang. Grappig detail: de gang is opgeknapt - daar had ik al jaren op aangedrongen. Het ziet er perfect uit. De foto was 2 uur voor onze komst nog snel opgehangen.
Zal de RvT en RvB van het WFG missen, want het is een leuke club. Maar ook goed dat er weer nieuw bloed in de RvT komt.
Strategie
Donderdag 14 februari stond voor het Spaarne in het teken van de strategieconferentie. Met een grote groep medisch en bedrijfsleiders en managers hebben we onder leiding van een extern bureau gediscussieerd over onze strategie voor de komende jaren.
3 hoofdlijnen van beleid zijn de rode draad in de strategie: product development (innovatie), operationale excellence (excellente processen) en customer intimacy (klantgerichtheid). Belangrijk was om op alle 3 de rode draden te bepalen wat ons ambitie niveau is, hoe we dat gaan bereiken en hoe we meten of we het bereiken.
3 mensen uit de eigen organisatie verdedigen een thema en moesten zoveel mogelijk stemmen voor hun thema zien te winnen. Voor operational excellence werd dit gedaan met een erg leuk filmpje over wat er gebeurt als je geen excellente processen hebt! Een geweldig filmpje over een duits kustwacht station. Beslist even kijken!!
http://ww0.adforum.com/preview/subscriber/reel_detail.asp?id=59388&TDI=VDYwsYLk
Een mooie conclusie aan het eind van de avond was dat de thema's enorm met elkaar samen hangen. Als je niet je proces op orde hebt kun je niet innoveren en niet klantgericht zijn bijvoorbeeld. Het samen invullen van de acties en meetpunten verliep snel en constructief. Dat belooft wat voor het samen uitvoeren van de goede voornemens.
3 hoofdlijnen van beleid zijn de rode draad in de strategie: product development (innovatie), operationale excellence (excellente processen) en customer intimacy (klantgerichtheid). Belangrijk was om op alle 3 de rode draden te bepalen wat ons ambitie niveau is, hoe we dat gaan bereiken en hoe we meten of we het bereiken.
3 mensen uit de eigen organisatie verdedigen een thema en moesten zoveel mogelijk stemmen voor hun thema zien te winnen. Voor operational excellence werd dit gedaan met een erg leuk filmpje over wat er gebeurt als je geen excellente processen hebt! Een geweldig filmpje over een duits kustwacht station. Beslist even kijken!!
http://ww0.adforum.com/preview/subscriber/reel_detail.asp?id=59388&TDI=VDYwsYLk
Een mooie conclusie aan het eind van de avond was dat de thema's enorm met elkaar samen hangen. Als je niet je proces op orde hebt kun je niet innoveren en niet klantgericht zijn bijvoorbeeld. Het samen invullen van de acties en meetpunten verliep snel en constructief. Dat belooft wat voor het samen uitvoeren van de goede voornemens.
dinsdag 12 februari 2008
Gezamenlijk belang
Belangrijkste evenement van deze werkweek waren de onderhandelingen met de medisch specialisten over het uurtarief. Het heeft de overheid behaagt om de "lumpsum" vergoeding die het ziekenhuis kreeg voor de beloning van de medisch specialisten af te schaffen in 2008 en over te gaan op een uurloon. Er is een gemiddeld uurloon bekend gemaakt en de bandbreedte waarbinnen ziekenhuis en specialisten het eens moeten worden.
Deze politieke stelselwijziging heeft grote invloed op de specialisten: zij gaan hun inkomen anders verdienen, maar ook op het ziekenhuis: wat we per uur betalen moet wel uit kunnen binnen de opgestelde begroting.
Voor beide partijen is deze discussie een nieuwe discussie en het is dan ook vooral zoeken naar wat we als gemeenschappelijk belang hebben om zo snel mogelijk financiële zekerheid te kunnen bieden aan ALLE betrokkenen.
De sfeer bij de onderhandelingen is scherp maar ook constructief. Kan niet anders zeggen. Hoor om mij heen in de ziekenhuiswereld toch ook wel andere geluiden. We willen en moeten er samen uit komen. Een maatschappelijk verantwoorde oplossing zoeken is de gezamenlijke missie. Wordt vervolgd.
Deze politieke stelselwijziging heeft grote invloed op de specialisten: zij gaan hun inkomen anders verdienen, maar ook op het ziekenhuis: wat we per uur betalen moet wel uit kunnen binnen de opgestelde begroting.
Voor beide partijen is deze discussie een nieuwe discussie en het is dan ook vooral zoeken naar wat we als gemeenschappelijk belang hebben om zo snel mogelijk financiële zekerheid te kunnen bieden aan ALLE betrokkenen.
De sfeer bij de onderhandelingen is scherp maar ook constructief. Kan niet anders zeggen. Hoor om mij heen in de ziekenhuiswereld toch ook wel andere geluiden. We willen en moeten er samen uit komen. Een maatschappelijk verantwoorde oplossing zoeken is de gezamenlijke missie. Wordt vervolgd.
Small step voor mankind, huge step for ......
his mother.
Op een superzonnige zondagmiddag met mijn oudste zoon Erik en zijn vriendin Justine naar Amsterdam. Elk weldenkend mens zou met dit weer gaan tuinieren, fietsen of naar het strand gaan. Er moeten echter kleren gekocht worden dus het koopgeweld in van de grote stad. Vandaag een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor deze moeder want zoonlief gaat een pak kopen! Met een prachtig blauw krijtstreeppak met lichtblauwoverhemd en twee chique dassen is hij het heertje. Tja: kleine mannen worden grote mannen. Heb moeite om het droog te houden bij de kassa als ik die boomlange vent daar zie staan in zijn mannenkleding. 15 jaar terug een kleine hulpeloos baby en nu een halve kop groter dan zijn moeder.
Op een superzonnige zondagmiddag met mijn oudste zoon Erik en zijn vriendin Justine naar Amsterdam. Elk weldenkend mens zou met dit weer gaan tuinieren, fietsen of naar het strand gaan. Er moeten echter kleren gekocht worden dus het koopgeweld in van de grote stad. Vandaag een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor deze moeder want zoonlief gaat een pak kopen! Met een prachtig blauw krijtstreeppak met lichtblauwoverhemd en twee chique dassen is hij het heertje. Tja: kleine mannen worden grote mannen. Heb moeite om het droog te houden bij de kassa als ik die boomlange vent daar zie staan in zijn mannenkleding. 15 jaar terug een kleine hulpeloos baby en nu een halve kop groter dan zijn moeder.
Met zijn allen lekkere late lunch gegeten bij Harkema. Leuke tent is dat toch: http://www.brasserieharkema.nl/
(bron foto: website Harkema)
(bron foto: website Harkema)Afghanistan tentoonstelling
Op uitnodiging van KPMG een bezoek gebracht aan de Nieuwe Kerk waar een expositie wordt gehouden over het verborgen Afghanistan.Wat een prachtige tentoonstelling. Indrukwekkend al die kunstschatten uit een ver verleden. Sommige uiterst knap gemaakte juwelen en beeldjes zijn duizende jaren oud.
Maar vooral ook indrukwekkend hoe medewerkers van het nationaal museum in Kabul al tientallen jaren de kunstwerken verstopt hebben gehouden voor de onderdrukkende regimes. Iedere keer weer probeerde men door de cultuurschatten van het Afghaanse volk te vernietigen ook de geest van het volk te breken. Met heel veel toewijding en moed hebben mensen deze prachtige werken van vele eeuwen oud in veiligheid gebracht. Nu daardoor te zien in de Nieuwe Kerk: http://www.nieuwekerk.nl/nl/index.htm
De tentoonstelling Verborgen Afghanistan geeft een ander beeld van een land dat wij vooral kennen van de oorlogen, de onderdrukking, de uitzichtloosheid voor de gewone bevolking. Zo mooi beschreven in het boek "the Kite runner"/"de Vliegeraar" van K. Hosseini. Wat een ontroerend boek. De film schijnt ook heel mooi te zijn. Nog niet gezien. In de agenda zetten.
(bron foto: website De Nieuwe Kerk)
't is Epic wat de klok slaat
Vierde week: vrijwel hele agenda qua gaatjes opgeslokt door Epic. In fase 1 is veel gestandaardiseerd ingevoerd. Nu iedereen een beetje ingevoerd raakt in de (on)mogelijkheden van het systeem komen ook de verzoeken op gang voor maatwerk. Er zal een inventarisatierondje komen welke zaken in de "optimalisatie fase 1" veranderd zouden kunnen of moeten worden. Belangrijk hierbij is natuurlijk de afweging tussen het goed kunnen werken op de poli voor medisch specialist en zijn team, maar ook het zoveel mogelijk op één manier werken zodat we teamleden kunnen uitwisselen bij pieken/ziekte e.d.
Verder ook heel veel tijd al gestopt deze week in het doorkauwen van de elementen van fase 2: zorgpaden maken met de medisch specialisten/leidinggevenden (poli)kliniek/ondersteunende vakken. Hoe behandelen we meestal een patiënt met een bepaald ziektebeeld? Welke handelingen moeten worden verricht en wanneer kun je die inplannen? Onderdeel van deze fase zal ook zijn kijken welke delen van ons Electronisch Patiënt Dossier allemaal in gebruik zijn en hoe dit op termijn over gezet kan worden in de nieuwe software. Dat wordt nog een hele puzzel, want er hangt ook allerlei apparatuur met interfaces aan het EPD.
Leuk om hier met groepjes over te brainstormen en mensen enthousiast te zien worden voor deze 2e fase, waarin we heel concreet met de zorginhoudelijke kant van het systeem aan de slag gaan. Ook spannend, want alleen als iedereen meewerkt kunnen we het project laten slagen.
Om alle mensen te bedanken die zoveel inzet hebben getoond hadden we een Epic borrel georganiseerd. Door onbekende oorzaak bleken toch sommige mensen niet op de lijst van uit te nodigen mensen te zijn beland. Heel vervelend, vooral omdat enkele mensen dit ervaren als "men heeft niet door hoe hard ook ik heb gewerkt". Dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling geweest. Blijkbaar zijn er meer mensen getraind/betrokken dan op de lijsten stonden. Piekerend rij ik dan naar huis na zo'n borrel hoe je dit soort dingen nou kunt voorkomen/verbeteren. Of is dat een illusie? Moet ik mijn perfectionisme loslaten?
Verder ook heel veel tijd al gestopt deze week in het doorkauwen van de elementen van fase 2: zorgpaden maken met de medisch specialisten/leidinggevenden (poli)kliniek/ondersteunende vakken. Hoe behandelen we meestal een patiënt met een bepaald ziektebeeld? Welke handelingen moeten worden verricht en wanneer kun je die inplannen? Onderdeel van deze fase zal ook zijn kijken welke delen van ons Electronisch Patiënt Dossier allemaal in gebruik zijn en hoe dit op termijn over gezet kan worden in de nieuwe software. Dat wordt nog een hele puzzel, want er hangt ook allerlei apparatuur met interfaces aan het EPD.
Leuk om hier met groepjes over te brainstormen en mensen enthousiast te zien worden voor deze 2e fase, waarin we heel concreet met de zorginhoudelijke kant van het systeem aan de slag gaan. Ook spannend, want alleen als iedereen meewerkt kunnen we het project laten slagen.
Om alle mensen te bedanken die zoveel inzet hebben getoond hadden we een Epic borrel georganiseerd. Door onbekende oorzaak bleken toch sommige mensen niet op de lijst van uit te nodigen mensen te zijn beland. Heel vervelend, vooral omdat enkele mensen dit ervaren als "men heeft niet door hoe hard ook ik heb gewerkt". Dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling geweest. Blijkbaar zijn er meer mensen getraind/betrokken dan op de lijsten stonden. Piekerend rij ik dan naar huis na zo'n borrel hoe je dit soort dingen nou kunt voorkomen/verbeteren. Of is dat een illusie? Moet ik mijn perfectionisme loslaten?
Abonneren op:
Posts (Atom)
