Vrijdagavond de 15e meld ik mij om 23.00 uur op de 3e verdieping in het verplegingstenue. Ik krijg uitleg van Stephanie van de avonddienst dat er die avond 5 opnames zijn geweest en dat het behoorlijk hectisch was. Voor een mevrouw die net van de Spoedeisende Hulp is gekomen wordt pijnstillende medicatie geregeld want mevrouw heeft veel pijn. In haar dossier staat dat zij code 3 is. Ik krijg uitgelegd dat het betekent dat op verzoek van patiënt niet meer actief wordt behandeld. Er ligt nog "een code 3" op de afdeling vanavond. Dan arriveert Gwenda. Zij is vanacht mijn baas en ik volg haar als een schaduw.
Stephanie en Gwenda starten met de overdracht. Alle patiënten worden stuk voor stuk doorgelopen. Als verantwoordelijke voor ICT valt het mij op dat ze hierbij niet ons EPD gebruiken. Ze lichten mij toe dat het veel sneller gaat zo. Alle informatie staat wel in het EPD, maar de kerngegevens voor de overdracht zetten ze op hun "spiekbriefje". Het is ze zo ooit geleerd en het blijkt 's avonds/'s nachts toch ook niet zo prettig te zijn om met de PC over de gang te rijden en op te starten aan het bed.
De avondploeg gaat naar huis en wij staan voor onze unit van zo'n 14 patiënten. Gwenda en ik rennen de hele nacht de bellen af van infuuspompen die gevuld moeten worden of ontlucht. Ook belletjes van patiënten die pijn hebben. Bij een nieuw binnengekomen mevrouw met pas geconstateerde suikerziekte wordt in de nacht het bloedsuiker nog bepaald ter controle. Omdat alles goed is mag mevrouw een beschuitje.
Halverwege de dienst gaan we de medicijnen uitzetten in de kar. Het is een heel erg precisiewerkje. We mogen natuurlijk geen enkele fout maken. Ik haal de medicatie uit de kast en Gwenda stopt ze na controle in de vakjes per patiënt. Er is medicatie uit algemene voorraad maar ook medicatie op naam. Het is nog een hele klus om alles bij elkaar te zoeken, want ondertussen gaan de bellen van de infuuspompen gewoon door. Irma van de andere unit is ook haar kar aan het bereiden. Irma krijgt nog een opname van de Spoedeisende Hulp op haar afdeling. Bij ons is het relatief rustig, want we liggen "vol". Er kan niemand meer boven komen. Maar aan die rust zal snel een einde komen.
De mevrouw die heel laat van de SEH was bovengebracht wordt wakker. Ze is erg onrustig en verward. Klaagt over pijn en wil haar dochter zien. Het is heel moeilijk haar te verstaan. Als we bij haar zijn gaat het beter en grijpt ze onze hand vast. Het gaat steeds slechter met mevrouw. Ik ben geen arts, maar zelfs ik kan zien dat dit niet goed gaat. Gwenda, Irma en de verpleegkundige van nog een andere unit overleggen. Wat te doen? Er is een code 3 afgegeven, dus heel veel naast pijnbestrijding is niet mogelijk. De arts assistente van interne wordt gebeld en zij komt kijken. Ze raadpleegt het EPD en ziet dat mevrouw hier naar toe is gebracht om te sterven. Het was thuis niet meer houdbaar. Gezien de code 3 is er niet veel meer dat we kunnen/mogen doen dan pijn verlichten.
Het gaat verder achteruit en om half 5 bellen we de familie, dat zij beter naar het ziekenhuis kunnen komen. Ze wonen vlakbij. Mevrouw is onrustig en schreeuwt veel om haar dochter. Ik zit bij haar. Hou haar hand vast. Ze grijpt me af en toe aan mijn kraag vast. Het is moeilijk om zo machteloos het iemand steeds benauwder te zien krijgen. Om iets over 6 roep ik Gwenda, want volgens mij gaat het nu heel snel achteruit. Om kwart over 6 zien we samen mevrouw overlijden. Voor mij de eerste keer dat ik iemand zie sterven. Ben er heel erg stil van. We maken mevrouw zo netjes mogelijk voor als de familie komt. Die zijn er om half 7. We laten ze alleen met mevrouw. Achter de schermen maken we alle paperassen in orde die nodig zijn bij een sterfgeval. De arts assistente komt schouwen.
Van alle dingen die die nacht gebeurd zijn leggen we verslag in Norma, het EPD, voorzover dat al niet gedurende de nacht is gedaan. Er is overdracht aan de dagploeg. Kwart over 8 nemen Gwenda en ik afscheid van elkaar en loop ik in het ochtendgloren het Spaarne uit. Ik had niet verwacht dat ik dit allemaal mee zou maken. Genoeg stof om het hele weekend over na te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten