zondag 22 februari 2009

Reislustig

Ik reis graag en vind het als "getallenmens" ook leuk om dat bij te houden in aantallen. De afgelopen tijd wel weer wat gereisd, dus de travel buddy maar weer eens bijgewerkt.











Beenbreekpapier

Zondag 22 februari 2009: Erik komt thuis van de wintersport met school. Ze hebben heel veel sneeuw gehad in Saalbach en off-piste geskied. De lefgozers.

En Erik zijn er nog ernstige ongelukken gebeurd met kinderen? Jazeker, één van de meisjes kreeg een ski tegen haar been en had een botbreuk. Stoere meid was nog wel even naar beneden geskied ermee. Daarna was het been verpakt in "breekbeenpapier". In wat Erik? "Breekbeenpapier, ja nou ja, hoe heet dat ook al weer? ik heb 15 uur in een bus gezeten hoor, ik kan niet op het woord komen" . Zijn broer helpt hem "Gips, bedoel je?" "Ja gips".

(afbeelding: www.thomaskoopmans.nl)

Na het ontbijt is Erik voor enkele uren onder zeil gegaan. Wellicht komt daarna zijn kennis der Nederlandse taal weer terug.

Home is were the heart is

Zaterdag 21 februari 2009: als echte cosmopolieten zoeven we per tram en metro naar het Attatürk Airport. KLM brengt ons terug naar Amsterdam, waar Rik ons met zijn kinderen komt ophalen. Er zijn boodschappen in huis en rode tulpen. What more could a (wo)man want?

Jeroen mag na het eten van de meegebrachte waterpijp genieten. Het huis is net een opiumkit met appeltjegeur. Weet niet of dit nu wel zo'n handig souvenir was.......

Dolmabahçe Sarayı, Yildizpark, Sale paviljoen

Vrijdag 20 februari 2009: Sultan Abdur Mecit vond in 1856 het Topkapi paleis blijkbaar wat te eenvoudig en gaf opdracht tot de bouw van Dolmabahçe Sarayı aan de oever van de Bosporus.


Het is een paleis met een selamlik-deel (officiële ontvangsten) en haremlik-deel (woonvertrekken van de sultan en de vrouwenvertrekken). Het paleis doet erg denken aan Versaille met al zijn barok en roccoco versieringen. Onder de Süfurasalon waar ambassadeurs op audiëntie bij de sultan moesten wachten. Wij krijgen er thee van een aardige museum medewerker en voelen ons VIP's.



De trap van baccarat kristal.



Serviesgoed van de sultans:



Overal hangen kristallen kroonluchters.


Elk vertrek heeft een tegelkachel. Allemaal zijn ze anders.



De Ceremoniezaal bood plaats aan 2500 gasten. De kroonluchter zou de zwaarstezijn in de wereld en engelse lampenmakers zijn er met 16 man 2 maanden mee bezig geweest hem in elkaar te zetten na vervoer uit Engeland. Het plafond is een explosie van kleuren en vormen.


In de tuin van het paleis breekt het voorjaar al door.



Wisseling van de wacht:


We gaan op weg naar het Yildiz park, maar een hardnekkige pijn in mijn rechterknie adviseert me dringend een taxi te nemen. Die brengt ons tot boven in het park, weliswaar niet bij het Yildiz paleis, maar bij de porseleinfabriek. We wandelen naar het Malta paviljoen, waar Murat V nog 27 jaar heeft opgesloten gezeten. De lunch is heerlijk met een pannekoekje gevuld met kalfsvlees en een heerlijke steak met marsala rosemarijn saus. Aan een tafeltje verderop zit een verkoper van een medicatie-distributiepakket een zwamverhaal te houden tegen een ICT-directeur van een turks ziekenhuis. Het is echt te erg voor woorden. Zelfs Jeroen ergert zich aan zijn onzinnige verkooppraatjes. Hij weet op veel vragen geen antwoorden en verzint af en toe dingen waar je oren van tuuten. En alle problemen kun je wel met HL-7 koppelingen oplossen. Ergens in het gesprek zegt hij ook "Yeah, 3 months ago I didn't know anything about pharmacy". Ja, dat is wel duidelijk. Moet puntje van mijn tong afbijten om me er niet mee te bemoeien.

Na de lunch naar het Sale paviljoen. Gebouwd voor de ontvangst van grote staatsmannen zoals Winston Churchill, maar ook keizer Wilhelm II en de Gaulle hebben hier gelogeerd. Hoogtepunt is een zaal met het grootste tapijt ter wereld uit één stuk. Heb mijn camera in de rugzak bij de portier zitten, dus maar even een plaatje van intenet.

We lopen mee met een turkse toergroep (je mag niet "loslopen") en krijgen dus steeds 25 minuten uitleg in het turks en dan volgt een tweeregelige engelse samenvatting.

Arkeoloji Müzesi, Gülhane Park

donderdag 19 februari 2009: We staan na een vlot ontbijt voor de deur van het Archeologisch Museum van Istanbul, dat op het terrein ligt van Topkapi. Het museum bezit een van de rijkste klassieke collecties. Hoogtepunten van het museum zijn wat ons betreft:

Het Verdrag van Kadesj uit 1269 voor Chr en daarmee het oudste overgebleven vredesverdrag ter wereld tussen de Egyptenaren en de Hettieten. Hieronder een fragment. Bijzonder om voorwerpen die je kent uit de geschiedenisboekjes "life" te zien.


De prachtige Iznik tegels uit het Cinili paviljoen bij de ingang, maar ook de mooie voorwerpen van geglazuurd aardewerk in het paviljoen. Een ramp voor een keramiek liefhebber, want je komt er nooit meer weg.


De prachtige sarcofagen uit de koninklijke necropolis van Sidon (Libanon).


Het glaswerk uit Syrië. Na meer dan 2000 jaar nog altijd zo mooi.

Na zoveel cultuur gaan we uitwaaien op een terrasje in het Gülhane park (de voorhof van het Topkapi paleis). Hoewel het zetten en schenken van thee hier ook als een cultuur uiting zou kunnen worden gezien.


Het uitzicht over Bosporus en Zee van Marmara is weer 'stunning'. We zien heel goed de prinsen-eilanden liggen.

Blij dat de politie in Nederland niet zulke moderne logo's heeft!


's Avonds gaan we chique uit eten in een Byzantijnse cisterne Sarnic. Gelegen aan het mooie Sogukcesme Sokak straatje. Zoals de foto laat zien is het zowaar begonnen met regenen, gelukkig is deze cisterne wél waterdicht.

Het eten is voortreffelijk evenals de bediening. De meegebrachte dikke truien (want zo'n cistene zal wel koud zijn) liggen nutteloos op een stoelleuning, want het is er heerlijk behaaglijk en sfeervol.
Op de terugweg naar het hotel een plaatje van de Blauwe Moskee 'by night'.

Aya Sofya, Blauwe Moskee, Cisterne 1001 Zuilen, Suleymaniye Moskee

woensdag 18 februari: als eerste gaan we naar de Aya Sofya ofwel Kerk van de Heilige Wijsheid. De kerk is meer dan 1400 jaar oud en is in 537 na Chr door keizer Justinianus ingewijd. De Osmanen hebben de kerk in de 15e eeuw verbouwd tot moskee, maar zij hebben gelukkig niet de mozaïken verwijderd waar de kerk rijkelijk mee was gedecoreerd. Een groot deel van de figuratieve mozaïeken is verloren gegaan, maar enkelen hebben de tand des tijds wonderbaarlijk overleefd. En zo is de plek een mengelmoes geworden van islamitische en byzantijnse decoraties en functies. Zij aan zij: de aartsengel Gabriël en de koranverzen.



Ook een aparte combinatie: een islamitisch gebrandschilderd raam en deze Christus.



Men is druk bezig met restauratiewerkzaamheden. Het lijkt me moeilijk voor een restaurateur om te kiezen of je de beschadigde mozaïken laat zien of juist het decoratiepatroon uit de 15e eeuw. Het is voor mij moeilijk de grootte van het gebouw in foto's te vatten, maar onderstaande foto geeft toch wel een indruk als je de "mensjes" op de achtergrond ziet.

Uitzicht vanuit de Aya Sofya naar de Blauwe Moskee:

Onze volgende stop is de Blauwe Moskee (Sultan Ahmet Camii), gebouwd tussen 1609 en 1616. Vergeleken met de Aya Sofya dus een jonkie. De moskee heeft maar liefst 6 minaretten en is groot.

Helaas zijn de beroemde blauwe Iznik vloertegels met tapijten bedekt. Maar zelfs zonder de blauwe tegels is het interieur indrukwekkend.


De minbar (17e eeuws): plek vanwaar de imam de gelovigen toespreekt tijdens het vrijdaggebed.

Reiniging voor het betreden van de moskee:


We komen terecht in de English Bookshop - alle meegenomen boeken al uit! Op aanraden van de best nog jonge verkoper, die nota bene Geert Mak heeft gelezen en ontmoet, koop ik "Birds without Wings", een roman over de vrij recente geschiedenis van Anatolië. Het verhaal gaat over kinderen/families in een klein dorpje, maar ook over Mustafa Kemal - beter bekend als Attatürk. Het boek laat zien hoe de levens van gewone mensen ingrijpend veranderen door politieke gebeurtenissen. Erg mooi geschreven en bijzonder om allerlei termen en gebruiken tegen te komen, die we deze week in Istanbul zelf hebben meegemaakt. Moet de boekverkoper nog even een e-mail schrijven dat het inderdaad een prachtboek is.
Met enig zoeken vinden we de ingang van de Cisterne van de 1001 Zuilen (het zijn er 264). We lopen over het plein waaronder de Cisterne (wateropslag) zich bevindt, maar hoe kom je er nu in. Het is er koud en klam. Langs draden loopt water in vuilnisemmers. Dak van de Cisterne is blijkbaar niet waterdicht. Wel mooi om te zien, maar het sfeervolle winkelcentrum dat in de toeristengids staat vermeld is blijkbaar verdampt. Bediening om het kopje appelthee te serveren moet ook met zoeklichtje worden gezocht.

Op de Grand Bazaar slagen we er in voor alle huis- en familiegenoten cadeautjes te vinden. Voor Corina vinden we leuke knopen.


De rugzakken zijn lekker zwaar, maar dat weerhoudt ons er niet van om naar de Suleymaniye Moskee te gaan. Gebouwd tussen 1550 en 1557 op het terrein van een oud paleis. De moskee werd omringd door ziekenhuis, gaarkeuken, karavanseraai, badhuis en scholen. Dagelijks gaf het in hoogtijperiode voedsel aan 1000 armen.


Every day life in Istanbul: korans afladen van de vrachtauto.

Het binnenhalen van de was:

Bosporus

dinsdag 17 februari 2009: het is een koude maar zonnige dag. We stappen aan boord van een veerboot voor een tocht over de Bosporus. De Bosporus oogt als een rivier, maar is een zee-engte, die de Zee van Marmara verbindt met de Zwarte Zee.

Aan de linkeroever (vanuit Istanbul gezien) ligt Europa, op de rechteroever ligt Azië. Ik vind het een wonderlijk idee dat we varen over de scheidslijn van 2 continenten. De 2 oevers zijn her en der met elkaar verbonden door een brug. De eerste brug die over de engte werd gebouwd is de Bosporusbrug: 1074 meter lang (de op 8 na langste hangburg ter wereld) en op het hoogste punt 64 meter hoog. Her en der zie ik prachtige zeiljachten liggen. Even vraag je je af hoe zo'n jacht onder de bruggen is doorgekomen, maar met 64 meter hoogte zal het geen probleem zijn geweest ;-)


De oevers staan vol met paleizen, zoals het Dolmabahcepaleis, een soort klein Versaille (zie ook vrijdag).


Maar er zijn meer paleizen, al dan niet gebouwd door Sultans, en Yali's: ottomaanse villa's, die zomerverblijven waren voor de grootviziers en pasas van Istanbul. Sommigen zijn echt nog suikervilla's (met soms nog sneeeuw op het dak als poedersuiker), maar anderen helaas al wrakken.








In de visserdorpjes schalt om de zoveel uur de muezzin zijn koranversen om de mensen op te roepen voor het gebed. Zelfs op de veerboot is het duidelijk te horen.


Op het verste punt van de tocht - Anadolu Kavagi (Aziatische kant) hebben we een ruime pauze.

We lopen het dorpje door en klimmen naar de ruïnes van een 14e eeuws Byzantijns fort, de Genuese Burcht.
Op een zonnig terrasje genieten we van Calamaris en prachtig uitzicht over Bosporus en Zwarte Zee. Het leven is goed!

De thee-koffiemachine in het restaurant zou wel wat voor mij zijn: altijd hete thee bij de hand.

Mooi vind ik de donkere kleur van het Bosporuswater, door de donkere bossen die er in weerspiegelen.
De 14e eeuwse burcht vanaf het water gezien.
De Galata-toren vanaf de Gouden Hoorn gezien. Gebouwd in de 6e eeuw om toezicht te houden op de scheepvaart. Door de Osmanen gebruikt als gevangenis en marinedepot. In de 18e eeuw vloog een luchtvaartpionier er vanaf met vleugels aan zijn armen.