woensdag 1 april 2009

Crash

woensdag 25 februari 2009: sms van Marian "rampenplan in werking, met spoed contact opnemen". Mijn eerste gedachte is: oefening ZIROP. Helaas blijkt dat niet het geval. Als ik bel naar het ziekenhuis blijkt er een vliegtuig neergestort te zijn vlak bij Schiphol en wij zijn "opgeschaald". Als een speer rij ik naar het ziekenhuis vanaf het NKI-AVL. Op de radio hoor ik dat het gaat om een vliegtuig van Turkish Airlines met 135 mensen aan boord. Slik.

Op de A9 file ter hoogte van de rampplek. Met mijn ziekenhuispas mag ik langs de afzetting richting de N205. Daar ligt het vliegtuig in het weiland, ik rij er pal langs. Er lopen slachtoffers en hulpverleners door het weiland. Ineens is het ZIROP een tastbaar vliegtuig met mensen erin.





In het ziekenhuis is het rampenteam o.l.v. de vicevoorzitter stafbestuur al 1x bij elkaar geweest. De SEH staat helemaal paraat en de poli chirurgie wordt uitgeruimd. OK en IC capaciteit is beschikbaar. Het moeilijkste blijkt te zijn een beeld te krijgen van het aantal slachtoffers dat onderweg is naar het ziekenhuis. De eerste slachtoffers T1 (zeer ernstig gewond) en T2 (gewond) komen op de SEH binnen.


(foto: Wil Woertman voor Spaarne Ziekenhuis)
In de crisiskamer kijken we naar Nederland 1. Er zijn beelden van wachtende familieleden op Schiphol. Ineens dringt het hard tot me door dat Rik daar zaterdagavond met zijn kinderen stond om Jeroen en mij op te wachten van onze vlucht uit Istanbul. Het komt wel erg dichtbij zo.
Reporters op TV zeggen dat "alle" ambulances richting het Spaarne rijden dat aan het eind van de weg ligt. Dat is wel zo, maar de GHOR zorgt ervoor dat de slachtoffers worden verdeeld over meerdere ziekenhuizen. De berichtgeving op TV maakt wel dat allerlei familieleden ons gaan bellen of hun familieleden bij ons zijn en hoe het met hen gaat. Al vrij snel zijn de eerste TV ploegen ook op het terrein ter plaatse en komen de eerste ongeruste familieleden binnendruppelen.
Je kunt goed merken dat het ZIROP heel goed geoefend is in het ziekenhuis. In november 2007 heeft men een ziekenhuisongeluk nagebootst. Binnen no-time stond er dan ook overal beveiliging om verkeer in goede banen te leiden en ambulances vrij baan te garanderen. Er is een perscentrum, een familiecentrum etc.

Het bellen van pers en familie neemt stormachtige omvang aan, vooral omdat een door de overheid vrijgegeven "nationaal rampnummer" voor inlichtingen helemaal niet werkt. Daar komen we zelf achter als we proberen welk nummer nu het juiste is. Dus gaan allerlei mensen zelf rondbellen naar ziekenhuizen in de buurt. We openen een apart "callcentrum" voor ongeruste familieleden. Van een familie die wél in ons ziekenhuis is opgenomen (2 ouders met hun zoon) arriveren in grote getalen familieleden/bekenden. De opvang van al deze stromen mensen is ook nog een apart aandachtsveld. Niet iedereen kan op/bij de SEH, want dan lopen ze de hulpverleners in de weg.
Aan het eind van de middag komt de Minister President langs om te praten met slachtoffers.
Eén van de slachtoffers heeft nog helemaal geen familie bij zich. Die komt pas rond middernacht uit Istanbul aan met een speciale vlucht. Ik loop met de beveiliging en de verpleegafdeling chirurgie nog even de instructies door qua bezoekbeleid en verlaat om 22.30 uur het ziekenhuis. Thuis eerst de kinderen maar een flinke knuffel en dan nog even kijken naar alle berichtgeving over de ramp. Zie mezelf achter de Minister President op TV. Vreemd. Een onrustige nacht. Ben in mijn hoofd nog steeds met de slachtoffers bezig.

Geen opmerkingen: