Rawson y Punta Tombo y Gaiman

30-12-2007 Ja om 8.00 u staan we alweer klaar voor de bus. We rijden als eerste naar Rawson, de hoofdstad van de provincie Chubut. Daar ligt een mega-zodiac klaar die ons de atlantische oceaan opbrengt. Volgens Jack 10% kans om dolfijnen te zien. Welnee Jack: 100% kans! Het is echt fantastisch de Tonina Overa (Commerson's Dolphin) schieten als duivels door het water rond de boot en komen heel vaak even boven. Het is echt een geweldig gezicht!! We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Onderweg zien we ook nog pinguins en een zeeleeuw zwemmen. Midden op de open oceaan. This realy is big fun!

De 3 olanda zijn de enigen die luisteren naar de gids. Spaanssprekend excursie volk slaapt de hele dag in de bus. Als beloning krijgen we extra uitleg en mogen delen in de mate. Ook hoef ik maar te kikken en we maken een fotostop. Thx Daniel!

In Punta Tombo leeft de grootste pinguinkolonie van het continent, circa 800.000 stuks in het hoogseizoen. Allemaal Magellaan pinguins. Het mannetje arriveert als eerste en zoekt zijn nest van vorig jaar op. Het vrouwtje komt een paar dagen later. Na 2 weken legt het vrouwtje 2 eieren. Man en vrouw houden om de beurt de eieren 2 dagen warm in een buideltje op hun buik. De ander zoekt eten in zee.

Na 45 dagen wordt het kuiken geboren. Die krijgen vervolgens 85% van het eten dat de ouders verzamelen. De eerste dagen zitten ze nog in de buidel. In 3 maanden tijd groeien ze van 7 cm naar 45 cm en krijgen het gewicht van een volwassenpinguin. Als de jongen uitzwemmen naar Brazilie (waar ze niet aan land gaan) blijven de ouders nog een paar weken om aan te sterken en nog 1x met elkaar te vrijen. Daarna zwemmen ook de ouders naar Brazilie. Pinguins zijn 5 jaar nog kind en zoeken al vanaf het 1e jaar bij terugkeer naar hun geboortestrand een levenspartner. Ze worden gemiddeld 30 jaar oud en blijven meestal hun hele leven een stelletje. Romantisch dus.
Ze zien er zo lief uit, dat je blijft knippen met de camera. Erik heeft een grote pinguin knuffel gekocht en wil alle andere pinguinsoorten ook zien in zijn leven. A man with a mission.

In Gaiman (een settlement van rond de vorige eeuwwisseling van Welsh) houden we high tea bij Ty Gwen. Heerlijke taartjes en lekker veel thee!

Onderweg hebben we een mate kopje en lepeltje gescoord en drinken in het apartement echte mate. Leuk.

Peninsula Valdes

29-12-2007 Vandaag op excursie naar het Peninsula Valdes. De bus pikte ons om 8.30 u op bij het hotel tot grote "vreugde" van Erik en Jeroen die net een paar uur lagen te slapen. Maar bij het zien van de zeeleeuwen (Lobo Marino), zeeolifanten (Elefante Marino) en pinguins (Pinguino de Magallanes) is alles wel weer goed. Zeeleeuwmannetjes wegen zo'n 350 kg en meten 2,30 meter. En dan voel ik me te zwaar....

De orca's die hier leven voor de kust komen soms naar het strand om een zeeleeuw te vangen. Nergens ter wereld doen orca's dat. Zo'n 10% van de orca's doet dit voor de hele groep. Jonge orca's leren dit doordat zij spelen met gevangen zeeleeuwen. Ze "volleyballen" ermee. Jeroen voelt zich helaas tijdens etenstijd helemaal niet goed worden. In Puerto Piramides gaan we dus maar niet mee het water op (er zijn geen walvissen meer) maar zoeken een lekker terrasje in de schaduw op en versturen in een telefoonkantoortje een mailtje aan thuisfront dat we nog in leven zijn. Dan rennen naar de bus.

Ook gespot: guanaco's (familie van de lama, de elpaca, kameel en dromedaris), pichu's (gordeldierfamilie met staartje) en mara (lijkt een supergrote haas, maar is verwant aan de cavia).

's avonds eten Jeroen en ik pizza bij Ambigu. Zalig.

Tren Patagonico

We zijn eindelijk aangekomen in puerto madryn. De Tren de Patagonico had 17 uur vertraging!! De eerste keer was het krijtbord veranderd van 17 naar 19 uur. Vervolgens van 19 naar 21 en de laatste stand bleef hangen op 23 uur. Handig zo'n krijtbord. Jack maar slepen met onze koffers van en naar appartement. We konden daardoor wel het chocolademuseum nog bezoeken waar ook prinses Maxima de dag ervoor was en met Jack en Mariella lekker eten bij een leuk restaurant op het station dat heel toepasselijk "in afwachting van de trein" heet: Hasta quel legue elt ren. Het enige treinstation dat ik ken met een wijnkelder! http://www.hastaquellegueeltren.com/.

Rond middernacht mochten we instappen. De uitdrukking "iemand even naar de trein brengen" heeft voor Jack een geheel nieuwe betekenis gekregen. Om kwart over 2 verlieten we het station door mechanische pech aan de locamotief. Bij het eerste station was het alweer mis en bleven we 6 uur staan om te wachten op gereedschap. Daarna paar uur heel langzaam rijden terwijl er een auto met ons meereed!!! Dat geeft vertrouwen.

We rijden door verlaten gebieden. Her en der een "stationnetje" waar in de middle of nowhere mensen in en uit de trein stappen. Het is stoffig, droog, leeg. Wat een weidsheid, wat een eenzaamheid. Zou ik het volhouden in zo'n gebied te wonen?

Vervolgens stond gelukkig in San Antonio de Oueste onze taxi service klaar. ondanks 3x vragen vond de chauffeur Walter het niet nodig om te tanken, zodat we 100 km van San Antonio in de middle of nowhere (10 km van tankstation in woestijn) strandden. Na 20 minuten 2 auto's die ons passeerden met 140 km/u. Politie gebeld. Intussen kreeg Walter een lift. Toen politie met zwaailichten arriveerden mocht ik in mijn kippespaans uitleggen dat hij NIET mijn man was en dat ik NIET naar het benzinestation ging rijden want dan zou hij denken bij terugkomst dat zijn auto was gejat. Walter kwam retour met de andere auto. De politie hielp ons met een tankje benzine. In plaats van te zuigen aan het slangetje, blies Walter. Hele politieagent onder de benzine. Maar ze bleven vriendelijk. Stond dus midden in de nacht argentijnse politiemannen te kussen. Je moet wat he om thuis te komen. (voor wie dit niet gelooft: bij terugkomst in nederland komt foto op de blog!)

het hotel verwachtte ons pas een week later, maar de vriendin van jack had geregeld dat we toch konden slapen. zitten nu in een 8 persoons apartement met retro 70's inrichting. of zou het origineel zijn?

In HEEL PATAGONIE geen telefoonontvangst. We zijn nu duidelijk in de onbewoonde gebieden aangekomen. Minder dan 1 inwoner per vierkante KILOmeter!!!

Golf Arelauquen

27-12-2007 Koffers pakken en alles in de Chevy Corsa prakken. Keurig op tijd arriveren we bij Jack en rijden naar de golfclub. www.arelauquen.com

Jack en ik lopen 9 holes en genieten vooral van het mooie weer en het uitzicht. Erik en Jeroen krijgen les van een pro en gaan daarna 150 ballen erdoor heen meppen op de driving range.

We lunchen lekker op het terras van het clubhuis. We spreken kort met dame van de NL ambassade van Nicaragua (vorige plek Bolivia) die hier een huis heeft gekocht. Ze deelt ons enthousiasme over Argentinië en de Argentijnen. We hebben volgens haar het beste nog te goed nl. El Cayafate. We woren steeds nieuwsgieriger.

Onderweg stoppen we bij een grot met Mariabeeld, waar honderden dank-plaatjes hangen van mensen die Maria om een gunst hebben gevraagd.

Nog even een rondje zwemmen bij Jack in de tuin en dan naar de Tren Patagonico.

Siete Lagos

26-12-2007 Vroeg op pad, helaas beetje weg kwijt in Bariloche (rijden naar het zuiden i.p.v. het noorden). Maar uiteindelijk toch de weg gevonden richting Neuqen. Het "echte" Patagonië ontrolt zich voor ons. Kale heuvels, bomen die met al hun takken in één richting staan vanwege de harde wind.

Heel veel meren. Prachtige rivieren die snelstromend van meer naar meer het water vervoeren. En wat is het wijds. Langs de weg staan kilometerbordjes. We komen tot paaltje 2175. Waar is deze weg in vredesnaam begonnen? Dat moet ik maar eens opzoeken thuis.
Van de nationale route 40 nu richting Junin de los Andes. En jawel: lama's in een graslandje. Raar idee om hier rond te rijden in de Andes. Iets dat je alleen kent van aardrijkskundeles en tv. De condors laten het op het "observatoria des condors" afweten, maar mooi is het er wel. In Junin vinden we per ongeluk het enige redelijke restaurant als we de Lonely Planet moeten geloven. Hoewel per ongeluk: ik heb hier natuurlijk wel een zekere aanleg voor.

Volgende dorpje is San Martin de los Andes. Het gebied waar we door rijden is schitterend. Om de paar minuten MOET er een foto worden gemaakt.
Helaas heeft de Argentijnse overheid besloten dat de weg van SM de los Andes tot en met Villa Angostura nodig gerenoveerd moet worden, dus rijden we 65 kilometer door wegwerkzaamheden (hobbel, hobbel, hobbel, hobbel en een stof..........). In Villa Angostura zijn we dan ook wel toe aan een verfrissing. Bier lokt, maar toch maar een Licuado genomen. Mmmm.

Terug in Bariloche staan er krap 500 km op de teller en zakken we in het huisje op de bank neer.

Cerro Cathedral + Familia Weiss

25-12-2007 We zitten nog bommetje vol van de Asodo, dus het ontbijt slaan we min of meer over. Het is een slow moving day. Allemaal een beetje sloom van het late naar bed gaan. Of is het de drank?

We rijden naar Cerro Cathedral. Een bergpiek van 2800 meter, die allerlei gekke uitsteeksel heeft waardoor het een beetje op de Notre Dame lijkt. De weg ernaar toe is mooi. We zien een grote roofvogel met kromme bek zitten langs de kant van de weg met prooi. Opzoeken wat het is........ Een poging een foto te maken mislukt. Hij gaat er vandoor. In het wintersportplaatsje van Cerro Cathedral ziet alles eruit zoals in een normaal wintersportplaatsje - skischolen, liften, apresski barretjes.

Het is alleen 31 gr boven nul. In de schaduw op een terrasje drinken we geweldige liguados frambesco en durasno (wat zit daar nou in? mango, sinasappel gokken we) en eten we heerlijke nachos met gegrilde kaas. Helaas is de stoeltjeslift dicht i.v.m. kerst dus we kunnen niet omhoog.

Terug nemen we een paar binnendoor weggetjes. Dit brengt ons naar een rode zanderige helling van 20 gr waar onze Chevy Corsa vrolijk vanaf glijdt. Ik bid dat het GEEN doodlopende weg is, want omhoog komen we nooit meer. Na nog kilometers hotsen over een grindpad komen we gelukkig weer in de bewoonde wereld.

Ons kerstdiner eten we bij restaurant Familia Weiss. Gebouwd in zwitserse chaletstijl. We kijken naar een tangoshow en tangozanger. Voortreffelijk eten!

Feliz Navidad

24-12-2007 We melden ons bij Jack en Mariella voor het vieren van kerstavond met een Asodo - een BBQ die uren voorbereiding vergt en waar het vlees mmmmmmmmmmmmals van wordt. In de warme tuin met zwembad is het je nauwelijks voor te stellen dat het kerst is. Gelukkig staat er een kerstboom in het tuinhuisje om ons wel in de stemming te brengen. We drinken voor het eerst de beroemde mate, een kruidenthee die je drinkt uit speciale bekertjes met een soort metalen filterrietjes. Wij krijgen de noord-argentijnse variant - koud met sap. Lekker.

Er zijn ook vrienden van Mariella vanuit haar schooltijd in Corrientes - Adolfo en Noelle. Zij spreken geen Engels en wij amper Spaans, dus heeft Mariella de schone taak om simultaanvertalingen te doen. Uiteraard leren wij hen allen als tegenprestatie de nodige Nederlandse woorden hetgeen leidt tot hilarische uitspraken van sommige woorden. Nooit gedacht dat de ¨u¨ zo moeilijk uit te spreken was als je niet uit Nederland komt. Verder blijkt ons gebaar voor ¨gek, gestoord¨ (vuist maken voor je voorhoofd langs) ze helemaal in de slappe lach te krijgen, terwijl hun gebaar ervoor (vinger draaien bij de tempel van je hoofd) bij ons gebruikt wordt als je zegt ¨koppie, koppie¨ dus het tegenovergestelde van gek. Kun je als Olander mooi de mist mee in gaan.

Om 12 uur wordt er getoast met onze Mumm en wenst iedereen elkaar Feliz Navidad. Ook familie en vrienden worden gebeld. De argentijnen zijn verbaasd dat Nederlanders hun familie niet op kerstavond om 12 uur bellen. De arme mensen zouden denken dat er een ongeluk of iets anders vreselijk is gebeurd. Zo zie je maar weer hoe locale gewoontes verschillen.

We hebben heel veel plezier gehad met onze vrienden en ik hoop zeker ze een keer terug te mogen zien in Nederland. Dan gaan we traditioneel Nederlands eten lijkt me.

Cascada de los Cantaros y Puerto Blest

24-12-2007 Met de boot varen we uit om een uur over het Lago Nahuel Hapi te cruisen. Wind, blauw water, bergen met sneeuw. Je komt ogen te kort. Om de boot heen spelen meeuwen met de boot. Ze vliegen er rondjes om heen en scheren vlak voor de boeg langs om met de vaar wind van boot weer op te stijgen. Het doet me denken aan de lezing van Goldschmit over spelende dieren en mensen (zie blog 14-12-2007).


Een gids vertelt een heel spannend verhaal in heel snel spaans, dus ik krijg niet meer dan wat essentials mee. Het nationale park dat het meer is beslaat 55.000 m2 en is daarmee één van de grootste nationale parken van argentinie of één van de grooste meren. Laten we dat even in het midden houden. De gids spreekt genoeg engels om uit te kunnen leggen hoe laat we bij de boot terug moeten zijn. We gaan van boord en te voet door het bos tot we komen te lopen langs de Cascada de los Cantaros. Wat blijven watervallen toch mooi om naar te kijken..... met veel geweld raast het water voort en slijt de rotsblokken weg tot gladde ´slabs´. Langs de route staat ook een naaldboom van 1500 jaar oud. Megadikke stam. We lopen tot de oorsprong van de waterval Lago de los Cantaros.


Naar beneden en dan verder door het bos lopen parallel aan de oever van het meer. Veel bloemen, naaldbomen en bamboe. Er valt per jaar 3000 mm regen in dit gebied! Het is dan ook heel groen.

We arriveren in Puerto Blest en lunchen daar in een crap-toeristenhotel-restaurant. De forel smaakt er niet minder om. Lekker nog een uurtje lezen op de boot en genieten van het superzonnige weer. Op de terugweg voeren kinderen de meeuwen koekjes uit de hand vanaf het bovendek. Geweldig gezicht (niet goed voor de lijn van de meeuwen natuurlijk). Ik probeer foto´s te maken van de meeuwen, maar dat valt niet mee.

Bariloche - Circuito Chico

23-12-2007 Om kwart over 8 werden we opgehaald door een privé taxi. Het zou zwarte zondag zijn in BA, maar binnen no time waren we op de luchthaven en ingecheckt voor onze binnenlandse vlucht naar Bariloche. Oeps reeds nu 12 kilo teveel gewicht. In de koffers om precies te zijn. Jack haalde ons op van de luchthaven. Blijft toch gek zover van huis een bekende aan de gate. Alle bagage paste zowaar in de kofferbak van onze Chevrolet Corsa. Bariloche ligt aan een prachtig blauw meer Lago Nahuel Huapi, dat gevuld wordt met smeltwater uit de bergen. Er ligt een skigebied om Bariloche heen en de eerste kolonisten waren Zwitsers, zodat alles er uitziet alsof je in Davos bent gearriveerd. Onze vakantiebungalow is een chalet waar we op de bovenste verdieping huizen. We hebben werkelijk een spectaculair uitzicht over het Lago Nahuel Huapi.

Met de huurauto het Circuito Chico gereden een rondrit langs de oever van het meer waar je getracteerd wordt op een aantal uitzichten van wonderschone aard. Na enig zoeken vinden we de stoeltjeslift van de Cerro Campanearo. Hier heb je een bijna 360 gr blik over de meren en besneeuwde bergtoppen. Wauw! Veel foto´s gemaakt. Volgens de National Geographic hoort dit bij de top 10 beste uitzichten ter wereld.

We lunchen bij hotel-resort Llau Llau http://www.llaollao.com.ar/ ook hier beeldschoon uitzicht over het meer en de bergen. Niet naar het leven hier.

´s Avonds met Jeroen uit eten in de Parilla naast ons huisje. We melden ons om 10 uur - argentijnse dinertijd. Het zit vol en het blijft volstromen met gasten. Jeroen valt om half 12 van zijn stoel van de slaap, maar er komen nog gewoon mensen met kinderen binnen om te starten met eten. Wel handig als je beetje jetlag hebt dat late eten.

Recoleta

Vandaag een vrije dag in Buenos Aires. Die we starten in het grote winkelcentrum van Banesto. We bezoeken een heel mooie (en voor Jeroen enge) expositie over het menselijk lichaam, die ook in Amsterdam te zien is geweest. Ik had al over de expositie gelezen in de krant en de onderdelen van het menselijk lichaam ogen ook inderdaad ´creepy´echt. Ook de effecten van een aantal (dodelijke) ziekten op het lijf zijn prachtig uitgevoerd. Omdat alle bordjes in het spaans zijn moet ik mijn uiterste best doen om vanuit het latijn nog een beetje thuis te kunnen brengen wat er allemaal ligt en staat. Erg interessant! http://www.bodiestheexhibition.com/

Daarna storten we ons in het shopping geweld voor polo´s en overhemden voor de heren. Pfffff, blijkbaar is de zaterdag voor kerst in argentinie een populaire shopping dag. Uitgeput verlaten we de ´mall´. We kunnen nog voor 2 gratis flessen Mumm in de rij gaan staan omdat we meer dan de actielimiet hebben gespendeerd, maar de voorste man in de rij verteld ons er ´un ora´ te hebben gestaan. Zelfs met mijn beroerde spaans weet ik wat dat betekent: aftaaien en naar een terras!
We gaan naar Recoleta en bezoeken de zeer beroemde begraafplaats daar. Arme Jeroen: nog veel meer enge dingen. Het is inderdaad voor ons hollanders wel een gek gezicht al die kisten die je in de pracht- en praalhuizen gewoon ziet staan. Vooral de kleine kistjes van miskramen en baby´s zijn natuurlijk erg zielig om te zien.

Na wat geslenter en het bezoeken van de tombe van Evita begeven we ons op de beroemde markt van Recoleta. Erik scoort een hippe tas voor Justine en een ring voor zichzelf. Jeroen een mooi spel met glazen knikkers en ik heb 2 leren riemen meer dan gister in mijn bezit! Sjouwen maar........

Koffers staan nu gepakt voor vertrek naar Bariloche en konden nog net aan dicht.

Delta y Tango

Met de trein van Retiro naar Mitre. Een kaartje kost $0.70 peso per persoon. Voor die 15 eurocent zit je ruim 3 kwartier in de trein! Dat is nog eens het stimuleren van openbaar vervoer. Na koffie op een zonnig terrasje stappen we over op de Tren de Costa, bedoeld voor toeristen en dus $ 12 peso p.p. maar dan wel met airco. We stappen uit in Tigres, station Delta. Naast een casino dat een mega omvang heeft. Parkeerplaats a la Schiphol. Fernando staat ons (al ruim een half uur) op te wachten en brengt ons in de haven naar Christian "my best guy". http://www.safaridelta.com.ar/. In de Zodiac gaan we de Delta in.

Alles gebeurt in de Delta per boot en dus zien we timmerboten en supermarktboten en boten die kinderen van en naar school brengen. Bij de monding van de Rio Panama de las Palmas in de Rio de la Plata legt Christian de boot stil. Het water blijkt daar maar 20 cm diep. Er is een nieuw eiland aan het ontstaan. Als je over de zandplaat loopt wordt het water soms zomaar heel diep. Er staat een hele sterke stroming. Goed oppassen met zwemmen dus. Aan de overkant van de Rio de la Plata ligt Urugay- slechts 25 kilometer zwemmen.

Na lekker opgefrist te zijn varen we verder de delta in. Het is supergroen. Op sommige delen heel stil en andere bijna dichtbevolkt. De huizen varieren van grote paleizen waar mensen per helicopter uit BA komen tot hutjes zonder electra. De lunch krijgen we in een woonhuis aan de Delta waar gekookt wordt door Fernanda, de vriendin van Christian. Bij het aanleggen roept Christian "Fiona". Wij denken dat hij een vrouw roept maar het is een handtamme bever, die vrolijk aan komt waggelen. Geweldig! Op de weg terug veel sms-en van een wanhopige Justine die Erik wil spreken, maar de mobiel is vrijwel geheel leeg. In het hotel terug kunnen ze met elkaar aan de MSN. Waar zouden we zijn zonder internet? ´s Avonds helemaal roodverbrand naar Madero Tango. Een tangoshow met diner die ligt aan de kop van de haven van Puerto Madero http://www.maderotango.com/.


Het uitzicht door de megaglazen pui over de haven is spectaculair en het benenwerk van de dames-heren ook. Wij zijn heel rozig van de hele dag op de boot, dus hebben moeite goed wakker te blijven. 1 uur ´s nachts terug in het hotel vallen we als blokken in slaap.

Buenos Aires

10 uur staat Jack klaar voor de rondleiding Buenos Aires. We bezoeken eerst de mega shopping mall Abasto tegenover het hotel. Men heeft met veel watten een kerstlandschap in de hal gecreeerd. We krijgen er een beetje de slappe lach van! We weerstaan de verleidingen van de vele winkels want de hele dag met boodschappen zeulen is natuurlijk niks. Met de oudste metro van Zuid Amerika (ligne A) naar het Congresso. De metro heeft nog houten bankjes en ziet er schattig uit, voor zover dat is te beoordelen in een coupe die echt helemaal afgeladen is. Je hoeft niet bang te zijn dat je valt als de metro remt, want daarvoor is geen plaats. Vanaf het Congresgebouw met het Plaza de Due Congresso lopen we de Avenida de Mayo af.

Drinken wat bij het beroemde Café Tortoni, waar de obers in pak met vlinderdasje rondlopen. Voor de deur staat een scharensliep, die zijn slijpsteen op de fiets aandrijft! We steken de Avenida 9 de Juilio over. Die heeft maar liefst 16 banen en dan nog 2 parallelwegen, dus samen goed voor 22 stroken. Daar weten de argentijnen met gemak 30 van te maken, dus het oversteken neemt wat tijd in beslag. We horen het vuurwerk knallen van een demonstratie. Het zijn er vandaag 6! Op het Plaza de Mayo is het toch even slikken als je denkt aan de dwaze moeders die hier jaar in jaar uit elke week opheldering kwamen eisen over de verdwijning van hun kinderen. Dan is het roze suikergebakje aan het eind van het plein (het presidentiële paleis) Casa Rosada ineens een stuk minder lieflijk. Erik en Jeroen willen weten wie Evita was en wie de dwaze moeders zijn. Leren ze die kinderen wel wat op school?

We bezoeken de Catedral Metropolitana, die voor de argentijnen vooral belangrijk is omdat de tombe van de held Gerneraal José de San Martin er staat. Een paar mooie plaatjes geschoten van mariabeeldjes voor mijn verzameling. Wat fotografeert mijn nieuwe camera mooi en makkelijk trouwens. Heerlijk hoor. Met de taxi naar La Boca, een wat toeristisch kunstenaarswijkje maar leuk voor de indruk.

Erik gaat op de foto met een wat verlopen tangodanseres met gat in panty. De haven van La Boca schijnt te zijn schoongemaakt. Ben benieuwd hoe het er voor de schoonmaak uit zag. Want het was er VIES. Allemaal troep in het water en een stank. Met de bus naar Plaza de Mayo terug en lopen naar de wijk Puerto Madero. Hartstikke hippe wijk met lofts in voormalige pakhuizen. We lunchen naast het Plaza de Reina Holanda. Een door nederlandse ondernemers ingericht grappig pleintje.

De lunch is overdadig te noemen. De lomo is goed voor een gezin, maar wordt hier p.p. geserveerd. Na afloop zitten we uit te buiken en komt er ook geen tempo meer in. Een taxi brengt ons naar Recoleta, maar daar strijken we meteen maar weer op een terrasje neer. Een grappig terras want het hoort bij een locale brouwerij die ter plekke in de kroeg staat. We drinken geen bier maar heerlijk limoensap met water. Uiteindelijk toch maar in de benen. Op een pleintje staat een ficus met een stamomvang van een meter of 10. Doorsnede metertje of 3,5. Hele stuttenopstelling houdt het gevaarte overeind. Door een bezoek aan de Iglesia de Nuestra Senora de Pilar )1732) is de begraafplaats van Recoleta net 5 minuten dicht. Stom van ons. Maar dan moet die overmorgen maar. Met de taxi naar het Palaza de Agua, een gebouw waar vroeger een groot basin in zat voor drinkwater. Dan naar de Avenida Santa Fe. Daar zit El Atenea. Een supergrote boekhandel in een voormalig theater. Op een theaterpodium kun je drinken. We vullen de leesvoorraad aan met engelstalige boeken en genieten van al die winkelende-lezende mensen.

We wandelen terug naar het hotel en zijn na een ijsje bij Munchi en waterkopen in een soort hypermarche helemaal op. Lekker naar bed. De eerste vakantiedag zit er op!

Beetje verreisd

Om 6 uur op Schiphol afgezet door Rik. Erik en Justine nemen huilend afscheid van elkaar. Wil iedereen naar Madrid? Wat een rijen. Ruim op tijd aan boord om vervolgens een uur te wachten voor we op kunnen stijgen. Waarschijnlijk ijs op de vleugels want het vriest best pittig. Het wachten is op zich niet zo´n punt, maar de overstaptijd op Madrid is nu wel aardig geslonken. Ín stevige pas naar de metro die ons naar de satelliet terminal brengt waar alle latijns amerikaanse vluchten vertrekken. Door de douane. Een collega Nederlandse op weg naar Brazilie mag niet voor, terwijl haar vliegtuig over minus 2 minuten vertrekt. Het gaat allemaal super bureaucratisch. We vertrekken met een uurtje vertraging naar Buenos Aires.

Tot de Canarische Eilanden worden we lekker door elkaar gehusseld. Daarna steady on the oceaan over. Ik ben blijkbaar bekaf want ik slaap meer dan dat ik lees. Toch heb ik ruim voor landing het boek "close up" uit. Jeroen haalt zelfs het einde van Harry Potter deel 7 en Erik heeft 3 boeken uit. Oeps. Dat was de leesvoorraad (nou ja bijna). Wachtend op de douane wordt Jeroen helemaal grauw en bijna geel. Ik vermoed dat hij even de aeropuerta gaat onderkotsen, maar we houden het droog. Gezien zijn vreemde kleur mogen we langs de scan apparatuur. Blijkbaar zien we er te betrouwbaar uit of zijn ze bang dat het apparaat verdwijnt onder een laag hollandse spuug.

Het is geweldig dat om half 11 lokale tijd Jack ons op staat te wachten. We worden naar het hotel gebracht Carlosvia aan de Lavalle (spreek uit Lavache) http://www.carlosvia.com/. We hebben de bovenste verdieping voor ons zelf met de fuchsia en de appelgroene kamer. Met de taxi de stad in naar het Plaza Serano (officiële naam Plaza Provincias Unidas).

Een geweldig plein waar het om half 12 ´s avonds bruist en borrelt van het uitgaanspubliek. Overal worden nog tafeltjes geclaimd om te eten. Het is geweldig warm weer en we zitten tot zo´n uurtje of half 2 aan de tapas en de dolces. Het is dan in Nederland al half 6 ´s ochtends en we zijn dus ruim 24uur in touw. Tijd om te gaan pitten. Hetgeen dan ook zeer goed lukt!

Homo ludens

In de Pieterskerk van Leiden een interessante lezing gevolgd van Tijs Goldschmidt - bioloog - in het kader van de huizinga-lezingen. http://www.arts.leidenuniv.nl/history/huizinga-lezing/
De titel van de lezing was "doen alsof je doet alsof" en het thema handelde over mensen en dieren die spelen en daarbij doen alsof zij iets doen. Als bioloog stelde hij natuurlijk ook de vraag of het spel nu een doel diende in het kader van de evolutie of dat mensen/dieren hun spel gewoon speelden om te spelen.

In de evolutie rangorde werd de mens getypeerd als "babbelende primaat met een geweten".
Goldschmidt had zijn verhaal doorkneedt met allerlei leuke anekdotes en voorbeelden en daardoor was het uur binnen no time omgevlogen. Voor meer over Goldschmidt: "Darwin's Hofvijver" en "De kloten van de engel".

Eerste "gevechtshandelingen"

vrijdagmiddag 14 december 2007: na een laatste factuur bij KPMG te hebben verzonden rij ik naar het Spaarne om met Olof Suttorp te praten over 2008. Ter tafel liggen het meerjarenplan 2008 - 2015, de begroting 2008 en een voorstel wijziging organogram.

Het is ontzettend leuk om nu echt met mijn nieuwe klus aan de slag te gaan. Bij het beleidsplan wordt heel duidelijk dat Olof en ik elkaar goed aanvullen. We zitten met elkaar te sparren, maar het is voor Olof moeilijk de gedachten erbij te houden. Het kerstgeschenk (een agenda) is in compleet verkeerde aarde gevallen en daar heeft de pers lucht van gekregen. Van NOS radio tot het Haarlems Dagblad: voor iedereen is het nieuws. We discussieren over het geschenk, de "botox-bon" die een laserkliniek erbij had gestopt en hoe dit nu zo is gebeurd. Het persbericht voor intranet (spaarnet) bekeken en aangepast. Het is voor de communicatie mensen hectisch. Volgend jaar anders regelen met een commissie die samen het cadeau kiest.

Mijn eerste werkmiddag in het Spaarne zit erop.

70

12 december werd mijn moeder - Ria Wilders - 70. Mijn vader bereikte die leeftijd in mei.
Een raar idee. Je ouders echt bij de "ouderen". Als kind blijf je je ouders altijd zien als je ouders. En toch ongemerkt schuiven ze op in de rij. Ineens zijn zij de oudsten uit de familie en zijn een paar jongere broers al gestorven. Griezelig, dat is het.
Soms lachen ze nog alsof ze tieners zijn (in hun generatie was het woord puber volgens mij nog niet uitgevonden) of kussen elkaar of ze nog maar net verliefd zijn geworden. Soms zijn ze gewoon "oud" en in paniek als dingen anders gaan dan gepland. Wat gaat de tijd snel.
Maar veel van elkaar genieten.

Warm

Het afscheidsfeest dinsdag in het Singer was echt hartverwarmend. Wat een lieve reacties. Heel veel cadeautjes gekregen voor de kinderen die met Kerst in het ziekenhuis liggen. De kinderen in het Spaarne, WFG en Amstelland krijgen zeker pakjes. Waarschijnlijk is er ook nog genoeg voor een 4e ziekenhuis. Eens kijken wie we daar mee zullen opvrolijken.

David sprak mij toe met mooie citaten uit een gedicht van K.P. Kavafis (volledige tekst: http://hermanvanrompuy.typepad.com/gedicht/2006/10/ihaka_konstanti.html). Hoewel je het doel in de gaten moet houden gaat het om de reis naar Ithaka. En onze reis was een mooie. Herman Dijkhuizen sprak namens zichzelf en namens de Raad van Bestuur. Ik kon het allemaal maar net droog houden. Van KPMG een prachtige check van EUR 2.500 voor speelgoed gehad.

De verantwoordelijke van het Spaarne woensdag gebeld om te vragen of hij met een mooi voorstel wil komen.

Cees Raaijmakers van Heliomare sprak over de Tsunami die ik voor klanten blijk te zijn. Hij kreeg de lachers op zijn hand. Herkenbaar mensen?

Veel mooie boeken ook: hoe zouden ze nu weten dat ik zoveel lees?? Blijkbaar ben ik een open boek.

Afscheid nemend van Ingeborg en Carla die het hele spektakel hadden geregeld kwam ik tot de ontdekking dat ik niet 1 foto had gemaakt. Te druk met kletsen ;-) Met rode konen en armen vol bloemen kwam ik thuis. Op de bank met mijn lief een groot stuk chocoladetaart gegeten van het buffet, want daar was ik in Laren niet aan toegekomen.

Kan terug kijken op mooie jaren en een mooi afscheid.

Kookcollege: afscheid KPMG

Gisteravond afscheid genomen van "mijn" teams en pupillen. We hebben een kerstdiner gekookt bij Pim van het kookcollege in Amersfoort http://www.kookcollege.nl/ Het was een geweldig gezellige avond. Iedereen was druk aan het kloppen en roeren.

Het smaakte dan ook fantastisch: salade met gebraden duif, pittige paprikasoep, zeewolf in amandelkorst, hazerugpeper op een bedje van bietstampot en een mozaik van granberrygelei en wittechocoladeroom. Mmmmmmm.
Ben bijzonder verwend met ondermeer een management letter over nog te verbeteren punten in mijn aanpak/gedrag, een prachtige ring, een mooie vaas en flesjes wijn waarop elke kok zijn/haar favoriete kookinstrument heeft gefotografeerd.

Object "somewhere over the rainbow", royal leerdam glas, voor KWF Kankerbestrijding http://www.royalleerdamcrystal.com/

Maar het mooiste van al was de aanwezigheid van al die lieve en leuke collega's. Mijn jongens wisten het op de terugweg treffend te typeren "Mam, zal je al die collega's niet ontzettend missen?". Ja ik ga jullie ontzettend missen.