Tren Patagonico

We zijn eindelijk aangekomen in puerto madryn. De Tren de Patagonico had 17 uur vertraging!! De eerste keer was het krijtbord veranderd van 17 naar 19 uur. Vervolgens van 19 naar 21 en de laatste stand bleef hangen op 23 uur. Handig zo'n krijtbord. Jack maar slepen met onze koffers van en naar appartement. We konden daardoor wel het chocolademuseum nog bezoeken waar ook prinses Maxima de dag ervoor was en met Jack en Mariella lekker eten bij een leuk restaurant op het station dat heel toepasselijk "in afwachting van de trein" heet: Hasta quel legue elt ren. Het enige treinstation dat ik ken met een wijnkelder! http://www.hastaquellegueeltren.com/.

Rond middernacht mochten we instappen. De uitdrukking "iemand even naar de trein brengen" heeft voor Jack een geheel nieuwe betekenis gekregen. Om kwart over 2 verlieten we het station door mechanische pech aan de locamotief. Bij het eerste station was het alweer mis en bleven we 6 uur staan om te wachten op gereedschap. Daarna paar uur heel langzaam rijden terwijl er een auto met ons meereed!!! Dat geeft vertrouwen.

We rijden door verlaten gebieden. Her en der een "stationnetje" waar in de middle of nowhere mensen in en uit de trein stappen. Het is stoffig, droog, leeg. Wat een weidsheid, wat een eenzaamheid. Zou ik het volhouden in zo'n gebied te wonen?

Vervolgens stond gelukkig in San Antonio de Oueste onze taxi service klaar. ondanks 3x vragen vond de chauffeur Walter het niet nodig om te tanken, zodat we 100 km van San Antonio in de middle of nowhere (10 km van tankstation in woestijn) strandden. Na 20 minuten 2 auto's die ons passeerden met 140 km/u. Politie gebeld. Intussen kreeg Walter een lift. Toen politie met zwaailichten arriveerden mocht ik in mijn kippespaans uitleggen dat hij NIET mijn man was en dat ik NIET naar het benzinestation ging rijden want dan zou hij denken bij terugkomst dat zijn auto was gejat. Walter kwam retour met de andere auto. De politie hielp ons met een tankje benzine. In plaats van te zuigen aan het slangetje, blies Walter. Hele politieagent onder de benzine. Maar ze bleven vriendelijk. Stond dus midden in de nacht argentijnse politiemannen te kussen. Je moet wat he om thuis te komen. (voor wie dit niet gelooft: bij terugkomst in nederland komt foto op de blog!)

het hotel verwachtte ons pas een week later, maar de vriendin van jack had geregeld dat we toch konden slapen. zitten nu in een 8 persoons apartement met retro 70's inrichting. of zou het origineel zijn?

In HEEL PATAGONIE geen telefoonontvangst. We zijn nu duidelijk in de onbewoonde gebieden aangekomen. Minder dan 1 inwoner per vierkante KILOmeter!!!